Police Life

Rowan Rivers

'Je moet een beetje voorzichtig doen, ik kan het echt niet aanzien dat je pijn hebt.' zei hij zacht tegen Steven, omdat het duidelijk te zien was dat zijn vriend pijn had. Dat had hij altijd al moeilijk gevonden, maar hij kon er nu ook niet zo heel erg veel aan doen. Door wat Steven over Katelynn zei grijnsde hij een beetje. Het deed hem wel goed om dit te horen. 'Ik ben ook echt heel gek op haar, ik had het van te voren niet gedacht, maar ze maakt mij heel gelukkig.' zei hij. Katelynn gaf hem een geweldig gevoel en ze kon hem ook echt helpen. 'Maar je houdt afstand van haar hoor, ze is van mij.' zei hij doordringend. Het was als grapje bedoeld, maar Steven wist heel goed hoe jaloers hij was. Al wist Rowan ook dat Steven zoiets nooit zou flikken. 'Je moet je niet zo boos maken om Olaf, niet nu. Ik ben ook vreselijk kwaad en ik kan niet wachten tot hij dood neer valt, maar het is nu belangrijk dat je goed hersteld.' zei hij tegen zijn vriend. Dat was ook echt het belangrijkste, daarna kwam de rest wel. Hij dronk zijn glas leeg en hij twijfelde eventjes of hij het hierbij moest laten of niet. Uiteindelijk kwam hij overeind. 'Ik ga even roken.' zei hij tegen Steven. Hij schonk zijn glas toch bij en hij nam het glas mee naar buiten.

Steven Smith

"Als ik voorzichtig doe heb ik ook pijn," kaatste hij koppig terug na Rowan zijn woorden. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en ging anders zitten. Rowan zei dat hij ook echt gek was op Katelynn, ze maakte hem heel gelukkig.
"Rustig maar, ik zal afstand houden, voor jou is ze prima maar ik denk dat wij geen goed setje zouden zijn," grinnikte Steven terug na Rowan zijn grap. Daarna ging het weer kort even over Olaf en Steven knikte langzaam. Hij wist wel dat Rowan gelijk had, maar hij was echt woest en kon dat moeilijk zomaar wegstoppen. Vooral wanneer ze het over hem hadden vond hij dat erg lastig.
"Healthy life," mompelde Steven hoofdschuddend en plagend toen Rowan overeind kwam en zei dat hij even ging roken. Steven gaapte even en bleef weer alleen achter in de woonkamer. Hij ging weer plat op de bank liggen en sloot zijn ogen weer.

Rowan Rivers

Hij negeerde de opmerking van Steven een beetje, hij wist zelf ook wel dat hij nogal ongezond bezig was. Maar hij geloofde nog steeds dat hij eerder gedood zou worden door een kogel dan door die sigaretten of de drank. Als hij niets doms deed dan, anders zou hij zich misschien eerder kapot rijden tegen een boom. Hij stak de sigaret aan en hij overdacht alles wat er gebeurd was, daarna probeerde hij het weer uit zijn hoofd te zetten. Het was een constant gevecht met zichzelf. Toen hij zijn glas leeg had en de sigaret op was ging hij weer naar binnen toe. Hij zette het glas op het aanrecht en hij keek even naar Steven. 'Rust nog wat uit, ik ga even kijken hoe het met Katelynn is.' zei hij tegen zijn vriend, daarna vertrok hij naar boven toe. Eenmaal daar hoorde hij al dat het met Katelynn niet zo goed ging. Hij liep de badkamer in en hij hielp haar voorzichtig overeind. 'Gaat het een beetje met je?' vroeg hij bezorgd.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef maar overgeven, ook toen er uiteindelijk niets meer uitkwam. Ze voelde zich echt vreselijk, alsof ze flink uit was geweest en een week niet had geslapen. Haar hoofd begon alleen maar erger te bonken door het overgeven. De misselijkheid zakte nu eindelijk een klein beetje, maar ze bleef voor de zekerheid nog even op de grond zitten bij de toilet. Zweet liep over haar voorhoofd en ze trilde lichtjes.
Op een gegeven moment verscheen Rowan en hielp hij haar overeind. Ze voelde zich zo slap als een vaatdoek. Alsof ze al dik een week met flink hoge koorts rondliep.
"Om eerlijk te zijn, niet echt," sprak ze zachtjes toen Rowan vroeg of het een beetje ging met haar. "Hoe lang duurt het voor zoiets uit je systeem is?" vroeg ze hem nu. Ze was er nu al klaar mee..

Rowan Rivers

Katelynn zei hem dat ze zich niet echt goed voelde, maar dat was ook wel logisch. Hij hield haar stevig tegen zijn lichaam aan. Ze vroeg hoe lang het duurde voor zoiets uit haar systeem was. 'Hm, een tijdje. Ik neem aan dat dit de eerste keer is dat je ook maar iets van drugs in je bloed hebt, dus je reageert heftig. Ik weet niet hoe veel hij je ge geven heeft, maar genoeg om je uit te schakelen. Het is logisch dat je er last van hebt, maar je zult het ergste nu wel gehad hebben. Morgen ben je duf, moe, emotioneel uitgeput, daarna zal het beter gaan.' zei hij haar. Hij had er in tegenstelling tot Katelynn wel veel ervaring mee. 'Ik zal goed voor je zorgen.' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. Hij gaf haar een glas water zodat ze wat kon drinken en daarna tilde hij haar op. Hij grijnsde even kort en hij hield haar tegen zijn lichaam aan, zo bracht hij haar naar het bed. Hij liet haar liggen en hij sloeg de dekens over haar lichaam heen, daarna kwam hij naast haar liggen en liet hij zijn vingers zachtjes over haar hand heen glijden, heel rustig en voorzichtig. 'Ben je bang voor mij?' vroeg hij daarna, heel zacht. Hij moest het gewoon weten, het hield hem constant bezig.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze het ergste nu wel gehad zou hebben, morgen zou ze duf, moe en emotioneel uitgeput zijn maar daarna zou het beter gaan. Katelynn kreunde even gedempt en likte met haar tong langs haar kurkdroge lippen. Ze had echt geen zin om zich morgen ook nog beroerd te voelen. Maar als de misselijkheid en de hoofdpijn weg zouden zijn, zou ze al iets meer tevreden zijn.
Ze glimlachte lichtjes toen Rowan zei dat hij goed voor haar zou zorgen. Dat deed hij altijd, maar toch maakte die woorden haar wat vrolijker. Hij gaf haar een glas water aan en ze dronk er wat van, waarna hij haar optilde en weer naar bed bracht. Hij sloeg de dekens over haar heen en kwam bij haar liggen. Ze voelde zijn vingers over haar hand glijden en ze keek hem diep in zijn ogen aan. Uit het niets vroeg hij of ze bang was van hem.
"Nee, natuurlijk niet," reageerde ze direct automatisch. Al moest ze daarna toch even nadenken en wat terugkrabbelen. "Alleen soms.. Als die beelden weer heel realistisch terugkomen.. Dan soms een klein beetje. Maar dan ben ik gewoon in de war. Dan lijkt het alsof je iemand anders ben. Voor jou zou ik nooit bang zijn.. Nooit echt.."

Rowan Rivers

Ze zei in eerste instantie meteen dat ze natuurlijk niet bang voor hem was, maar daarna dacht ze iets langer na. Ze was soms, als die beelden realistisch terugkwamen een klein beetje bang. Maar dan was ze in de war en was het alsof hij iemand anders was. Voor hem zou ze nooit echt bang zijn. Hij glimlachte zwakjes. 'Gelukkig.' fluisterde hij. 'Vertel het mij alsjeblieft als dat veranderd en als je het gevoel hebt wel bang te worden. Ik weet het liever op tijd dan dat ik verder ga en iets verkeerd doe.' zei hij zacht tegen haar. Hij drukte heel zachtjes zijn lippen op die van haar en daarna gleden ze af naar haar hals. Hij kon maar moeilijk van haar afblijven, al wist hij dat dit het laatste was waar ze nu aan toe was, waarschijnlijk. Hij had het er wel heel moeilijk mee. Hij nam iets meer afstand van haar en hij keek haar aan. 'We gaan slapen, morgen gaat het beter met je, dat beloof ik.' zei hij tegen haar. Hij kwam overeind en hij ging de badkamer in, daar trok hij zijn kleding uit en keek hij in de spiegel. Hij kon de vermoeidheid zien. Hij had duidelijke wallen, zijn gezicht was ietsje ingevallen, waarschijnlijk omdat hij ook wat afgevallen was. Hij wreef langs zijn ogen, hij ging dit niet enorm lang volhouden. Hij gooide wat water in zijn gezicht, hij moest echt kalmeren. Hij moest zich inhouden, hij moest geduld hebben. Hij liep de badkamer uit en daarna kroop hij bij Katelynn in bed. Hij pakte haar hand vast en hij bleef naar haar gezicht kijken. 'Je bent mooi.' zei hij na een tijdje zacht.

Steven Smith

Er was weer een paar weken voorbij gegaan en hij begon steeds meer te doen. Zijn lichaam was goed aan het herstellen, hij was er nog niet helemaal bovenop maar hij kon in ieder geval weer werken. Hij beet zich natuurlijk het meest vast in de zaak van Olaf. Al die weken had hij eigenlijk niets meer van hem vernomen. Maar Steven kon de zaak met geen mogelijkheid loslaten. Hij kon het niet aan de rijksrecherche overlaten. Olaf was echt een hele goede vriend geweest toen der tijd en het feit dat hij achter alles zat wat ‘de bende’ had gedaan, deed hem ontzettend veel pijn en maakte hem tegelijkertijd heel erg kwaad. Hij had Michelle vermoord; iets wat Steven nog altijd niet had kunnen verwerken en misschien ook nooit zou kunnen. Michelle was zijn trots geweest, zijn dochter, hij had zo een enorme klap gehad van haar dood. Vooral omdat hij te laat was geweest. Hij had bij haar gezeten terwijl ze overleed. Het was zo enorm schokkend geweest. En alle andere situaties die daarna nog allemaal waren gekomen waren allemaal ook net zo ernstig geweest en hadden ervoor gezorgd dat Steven nu de zaak in geen mogelijkheid meer los kon laten. Hij moest Olaf zien te pakken en die vent moest opgesloten worden. Al wist Steven niet of hij dat voor elkaar zou krijgen als hij oog in oog met hem stond. Waarschijnlijk zou Steven hem niet aan kunnen houden, waarschijnlijk zou hij er alles aan doen om Olaf te vermoorden.
Hij was nu net thuisgekomen vanaf het bureau en zat wat te eten toen zijn mobiel ging. Een anoniem nummer. Maar dat maakte hem niet direct wantrouwend want voor zijn werk belde er wel meer met anonieme nummers.
“Met Smith,” nam Steven rustig op terwijl hij nog een hap nam van de magnetron- maaltijd.
“Hallo Steven, mijn beste vriend..” hoorde hij nu aan de andere kant. Olaf.. Een rilling trok over zijn rug, hij duwde zijn bord aan de kant en stond op.
“Wat moet je, lul?!” siste Steven nu. Ietwat wantrouwend keek hij om zich heen. Hij wist dat Olaf hem dood wilde hebben dus veilig voelde hij zich niet nu.
“Je weet dat ik wat slimme hackers heb zitten. Ik houd jullie altijd in de gaten. Heel vermakend, moet ik zeggen. Maar goed, even to the point.. Ik wil even een leuk spelletje spelen. Jij mag een keuze maken. Vind je dat niet leuk?”
Steven klemde zijn kaken op elkaar; dit kon nooit goed zijn. “Waar zit je, klootzak?” gromde hij.
“Nee, nee, nee, Steefje.. Zo gaan we het niet doen. Jij mag kiezen. Tussen twee personen. En dan zal je je moeten haasten om diegene die je gekozen heb te redden.. De keuze is: Rowan... Of... Lincoln.”
Na die woorden hing Olaf op. Steven bleef wat verward staan. Lincoln? Die zat in het buitenland voor zijn studie naast zijn werk. Daar kon Olaf nooit ongezien bij komen, op die campus. Blufte hij maar? In de hoop dat hij voor Lincoln zou gaan en Rowan dat met zijn dood zou moeten bekopen?
Steven nam Mack mee en rende de deur uit, terwijl hij Lincoln gauw een berichtje stuurde hoe het met hem ging en hem even probeerde te bellen, maar hij kreeg de voicemail. In de auto probeerde hij nog een keer, maar daarna legde hij zijn mobiel weg en reed vol gas richting de villa van Katelynn omdat hij Rowan daar verwachtte. Eenmaal daar aangekomen zag hij Katelynn haar auto niet staan, maar die van Rowan wel. Hij sprong uit zijn auto en keek wantrouwend rond. Toen hij op een van de daken aan de overkant iemand zag zitten twijfelde hij geen moment en schopte de deur in, rende naar binnen en sprong bovenop Rowan zodat ze beide op de grond vielen. Vlak daarna klonk er een oorverdovend schot en barstte het raam in duizend stukjes.

Rowan Rivers

Hij zat rustig thuis wat te werken, dat deed hij af en toe om wat meer rust te krijgen. Op het bureau was het toch anders en sinds wat er de afgelopen tijd allemaal was voorgevallen, voelde hij zich daar eerder gespannen dan ontspannen. Daarom wisselde hij het maar wat af. Papierwerk kon hij ook prima thuis doen en dan was er ook iemand voor de honden, dat was ook wel fijn. Hij probeerde in de avond sowieso wel veel thuis te zijn, voor Katelynn. Hoewel het soms wel voelde alsof ze allebei zwijgend naast elkaar zaten, maar dat werd vast wel weer beter. Hij hoopte het maar. Als alles gewoon rustig zou blijven, zou het vast wel weer goed komen. Hij probeerde niet zo veel te drinken en het te beperken naar een paar glazen per avond, zodat hij wel normaal kon werken de volgende dag. Hoewel dat ook de ene keer beter ging dan de andere keer, vond hij het wel prima zo. Hij pakte nu zijn laptop op en stopte die in zijn tas, hij wilde nog een paar uur naar het bureau en hij had nog wat verhoren gepland staan, dus het was slim om nu te vertrekken. Hij sloeg zijn tas om zijn schouder en daarna bleef hij doodstil staan omdat hij een flinke knal hoorde. Het volgende moment stormde er iemand op hem af en voor hij kon zien wie of wat het was kwam hij met een flinke knal op de grond terecht. Hij was daardoor flink gedesoriënteerd, wat niet veel beter werd toen hij een hard schot hoorde, gevolgd door flink wat glas. Hij bleef doodstil liggen en hij ademde langzaam in, nu pas drong het tot hem door dat het Steven was die bovenop hem lag. Hij bleef even stil liggen en daarna kwam hij ietsjes overeind. Hij staarde naar het glas, het lag in hele kamer. Hij was zo overdonderd dat hij nog steeds niet goed begreep wat er zojuist gebeurd was.

Steven Smith

Zijn hart klopte in zijn keel en hij hijgde van de adrenaline. Zweet stond op zijn voorhoofd en hij bleef nog even laag. Daarna krabbelde hij overeind en trok hij zijn kleding recht. Hij wist even niet goed wat hij tegen Rowan moest zeggen. Zijn blik ging naar buiten en hij zag niemand meer. Daardoor zuchtte hij even opgelucht maar toen zijn mobiel weer ging kwam alle spanning weer terug. Hij nam met tegenzin op.
“Zo, indrukwekkende keuze zeg, Steven. Had ik niet verwacht.. Wil je nog wat zeggen tegen je lieve Lincoln?” werd hem gevraagd. Steven haalde even diep adem om Olaf niet meteen uit te schelden.
“Lincoln is in het buitenland..” mompelde hij gedempt.
“Nee hoor, Steven. Lincoln en ik zijn in het hotel. Hier heb je hem even..”
Er klonk even wat gestommel en daarna hoorde Steven de stem van Lincoln. “Pap..?” klonk zijn stem angstig.
Steven slikte moeizaam en zijn ademhaling versnelde.
“Linc..” sprak hij zacht en hees. “Heeft hij je iets aangedaan? Heeft hij met zijn gore poten aan je gezeten?” gromde hij nu. Maar Lincoln reageerde niet meer en Olaf begon weer te praten. “Blijf van hem af, ik zweer het je, ik maak je af!” siste Steven kwaad.
“Te laat..” klonk er nog aan de andere kant, waarna er een knal klonk en de verbinding verbroken werd. Steven bleef verstijfd staan en liet zijn mobiel langzaam zakken. De grond leek onder zijn voeten vandaan te verdwijnen en hij wist even niet goed wat hij moest doen. De tranen sprongen in zijn ogen en hij schoot het huis uit en rende weer naar zijn auto. Hij sprong zijn auto in en reed met piepende banden weg. Keihard, gevaarlijk hard. Maar dat deerde hem niet. Hij moest naar het hotel, zo snel mogelijk.

Rowan Rivers

Hij krabbelde nu helemaal overeind en hij staarde naar Steven, die hem totaal geen uitleg van de situatie gaf. Het ging over Lincoln en daarna rende Steven weg. Hij zag de auto wegrijden en hij bleef totaal verbaasd achter in de woonkamer. Het glas lag overal en hij raapte een kogel op van de grond. Hij zuchtte even en hij schudde zijn hoofd, maar hij had eigenlijk geen idee wat hij moest doen. Hij had ook het gevoel dat hij niet langer de kracht had om constant te vechten tegen iedereen die hun iets aan wilde doen. Hij pakte zijn mobiel en hij regelde dat er hier mensen kwamen om de boel in de gaten te houden en op te ruimen. Daarna stuurde hij Katelynn een berichtje dat hij dacht dat Steven en Lincoln in de problemen zaten, dat er geschoten was van buiten de villa en dat hij nu naar het hotel ging, omdat hij dacht dat Steven daar ook zou zijn. Daarna sprong hij in de auto en reed hij naar het hotel, terwijl hij zich ondertussen probeerde voor te stellen wat er precies allemaal aan de hand was. Hij sprong uit de auto en hij rende de trappen op, maar Steven was hoe dan ook eerder dan hij. Hij had geen idee wat hij aan zou treffen.

Steven Smith

Eenmaal bij het hotel knalde hij zijn auto de stoep op en parkeerde letterlijk voor de deur. Hij vloog naar binnen, rende de trappen op en greep zijn wapen vast. Waarom was hij ook zo stom geweest? Hij vervloekte zichzelf.
Eenmaal bij zijn eigen hotelkamer schopte hij de deur open en rende naar binnen, de gang door en naar de woonkamer. Zijn wapen in de aanslag. Al verwachtte hij dat Olaf hem al lang gesmeerd was.
In de woonkamer bleef Steven verstijfd staan, hij liet zijn wapen verloren zakken en staarde naar het bloedbad. Lincoln lag op de grond, de jongen zat vol bloed en Steven durfde haast niet eens te kijken of hij überhaupt nog leefde. Na een paar seconden stapte Steven toch op zijn zoon af en knielde bij hem neer. Hij trok zijn shirt uit om de twee schotwonden dicht te drukken en sloeg zijn armen om Lincoln heen. De jongen hing slap in zijn armen en Steven durfde zijn pols niet eens te checken, doodsbang dat hij dood was. Hij kon niet ook zijn andere kind verliezen.. Tranen liepen over zijn wangen en hij was zo wanhopig dat hij niet eens meer wist wat hij moest doen. Hij zat daar op zijn knieën in een plas bloed, met Lincoln in zijn armen.

Rowan Rivers

Hij rende de gang door en toen hij bij de kamer kwam zag hij dat de deur open stond. Hij aarzelde even en daarna stapte hij toch naar binnen toe. Hij zag Steven zitten, midden in een flinke plas met bloed. De spetters zaten echt letterlijk overal. In zijn armen hield hij Lincoln, maar verder deed hij niets. Rowan pakte zijn mobiel en belde de alarmcentrale, daarna knielde hij naast Steven neer. Hij pakte Lincoln over en hij legde hem op de grond neer, daarna bekeek hij kort de wonden even. Het zag er niet goed uit, dat was zeker. Toch wist hij dat hij iets moest doen, Lincoln was jong en sterk. Hij had kans om dit te overleven. Daarom begon hij meteen te reanimeren, hij zou het zichzelf ook niet vergeven als hij niets zou doen. Wie weet kreeg Lincoln zo toch nog een kans. Na een paar minuten voelde hij het zweet langs zijn nek lopen en kwamen er mensen binnen. Politie, ambulance personeel. Lincoln werd van hem overgenomen en hij bleef daardoor even zitten om op adem te komen. Daarna kwam hij overeind en legde hij kort zijn hand op de schouder van Steven. Hij liep de keuken in en hij spoelde zijn handen en zijn armen af, om daarna wat water te drinken.

Steven Smith

Het ging allemaal heel snel, Rowan kwam erbij en begon Lincoln te reanimeren en voor Steven er erg in had kwamen er ook agenten en ambulancebroeders binnen. Zelf nam hij wat afstand, om de mensen hun ruimte te geven maar ook omdat hij het gewoon even niet meer trok. Hij voelde zich ontzettend schuldig en wist niet hoe hij zou reageren als Lincoln dit niet overleefde.
Hij was echt ontzettend afwezig, volledig in zijn eigen wereldje. In zijn hoofd maakte hij zichzelf helemaal gek. Alle emoties gingen door elkaar heen en hij wist niet hoe hij het moest uiten.
Lincoln werd meegenomen en één van de agenten die erbij was vroeg aan Steven of hij mee reed met de ambulance. Steven staarde de man even aan, zijn woorden drongen pas laat tot hem door. Daarna knikte hij langzaam. Zijn kleren zaten volledig onder het bloed maar hij negeerde dat en liep achter de ambulancebroeders aan. Nog altijd ontzettend van slag en ieder klein dingetje zou hem op dit moment doen flippen. Zijn lichaam trilde en zijn blik stond verward. Hij kon zelf niet eens meer goed beslissingen maken of nadenken, terwijl hij normaal gesproken juist diegene was die dat deed bij zulke incidenten.

Rowan Rivers

Hij zag Steven weglopen en hij staarde even naar de bloedvlekken op de grond. Wat was hier in godsnaam gebeurd? Iemand had Lincoln afgeschoten alsof hij geslacht moest worden. Iemand, hij had geen idee wie, maar dit leek verdacht veel op Olaf. Zeker omdat Steven eerst naar hem toe was gekomen en geweten had dat iemand hem iets aan wilde doen. Anders was hij beschoten, zonder dat hij er iets van had geweten. Dat moest Olaf zijn, niemand anders wilde waarschijnlijk hem en Lincoln iets aandoen. Er stonden wat agenten om hem heen om de kamer te bekijken, maar ze zouden toch niets nuttigs vinden. Hij aarzelde heel even ,maar daarna pakte hij zijn mobiel en belde hij Katelynn. Hij moest dit met iemand bespreken, voor hij straks naar het ziekenhuis zou gaan om Steven te steunen en hij had niemand anders dan Katelynn om dit mee te kunnen bespreken. Hij was toch wat van slag door alles. Hij zou eerst wel naar huis gaan om een schoon overhemd aan te doen, dan kon hij daarna naar Steven toe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was aan het werk op kantoor. Het ging steeds weer iets beter, al bleven de trauma’s haar wel lastig vallen. Maar nu was alles nog erg vers, het had gewoon tijd nodig. Ze geloofde er wel in dat het ooit goed zou komen. Maar ze hoopte wel dat Olaf gauw gepakt zou worden, want tot die tijd was er altijd nog een risico en zouden ze altijd nog op hun hoede moeten zijn.
Ze was net klaar met bellen met een collega toen haar mobiel alweer af ging. Rowan. Ze nam op en nam nog gauw even een slok van haar lauw geworden koffie.
“Hey, Rowan,” sprak ze toen ze op nam.

Rowan Rivers

Hij sprong in de auto en hij reed richting huis, hij ging in zijn hoofd langs alles wat er net gebeurd was. Het maakte hem toch wel heel erg onrustig. Hij had wel dood kunnen zijn en misschien was Lincoln dat wel. Katelynn nam op en hij bleef even stil. 'Katelynn.' zei hij zacht. 'Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar het is iets met Olaf, dat moet wel... Ik was thuis aan het werk toen Steven opeens binnen kwam, ik werd op de grond gegooid en daarna werd er geschoten. Door het raam. Als ik daar gestaan had, was ik hartstikke dood geweest, maar Steven wist er blijkbaar van. Daarna was hij opeens weg, zonder iets te zeggen. Hij werd gebeld en het ging over Lincoln, dus ik ben hem gevolgd naar het hotel. Daar zat hij, met Lincoln in zijn armen. Hij heeft twee schotwonden en is nu in het ziekenhuis, ik heb geen idee hoe het met hem gaat...' legde hij in een keer uit. Daarna bleef hij stil. Eenmaal thuis waren er al mensen bezig met het glas, maar hij liep meteen door naar de slaapkamer zodat hij zich kon omkleden. 'Ik ga nu naar het ziekenhuis...' voegde hij er dus ook aan toe.

Katelynn Camryn Leighton

Het bleef even stil aan de andere kant, wat ervoor zorgde dat Katelynn meteen wat ongerust werd. Toen Rowan dan ook begon met het uitspreken van haar naam besefte ze dat er weer iets aan de hand was, zijn stem klonk gestrest en dat herkende ze ondertussen feilloos. Niet veel later vertelde hij dan ook dat er iets aan de hand was. Hij wist niet precies wat, maar het was iets met Olaf. Daardoor spande Katelynn haar spieren onbewust wat aan. Die man was levensgevaarlijk, dat wist ze ondertussen wel. Rowan vertelde dat hij thuis aan het werk was gegaan en dat Steven opeens was verschenen en hem op de grond had gegooid, waarna er was geschoten. Steven had daar dus van geweten. Vervolgens was Steven terug naar het hotel gevlogen en Rowan was hem gevolgd, waar hij hem had gevonden met Lincoln in zijn armen. Lincoln was neergeschoten en Rowan had geen idee hoe het nu met hem ging.
Katelynn slikte even moeizaam en moest de informatie even tot haar door laten dringen. Arme Lincoln.. Die jongen had vast niet begrepen wat hem was overkomen. Hopelijk zou hij het overleven, hij was nog zo jong..
"Wat erg.." mompelde ze zachtjes in de telefoon. "Ik eh.. Wil je dat ik ook kom?" vroeg ze nu aan Rowan. Ze wist niet of Steven dat fijn vond of dat hij liever alleen met Rowan was. Maar ze wilde het sowieso aanbieden.


Steven Smith

Eenmaal in het ziekenhuis werd Lincoln meteen meegenomen naar de operatiekamer en werd hij achtergelaten in de wachtkamer. Het was er vrij rustig. Steven ging eerst op een stoeltje zitten, maar kon zijn rust niet vinden en begon toen heen en weer te ijsberen. Alle emoties bleven hem maar lastig vallen, hij wist er op het moment echt niet mee om te gaan. Verdriet, onmacht, woede, schuldgevoelens, alles ging door elkaar en sterkte elkaar aan. Hij balde zijn vuisten en haalde diep adem, maar wist zichzelf echt in geen mogelijkheid rustig te krijgen.
Uit het niets haalde hij een aantal keer flink hard uit tegen de muur, zo hard dat zijn knokkels openbarstte en er wondjes ontstonden. Een aantal mensen keken wat geschrokken op. Steven begon weer wat heen en weer te lopen en liet zich uiteindelijk weer verslagen op een stoel neerzakken en verschool zijn gezicht in zijn handen. Hij kon Lincoln echt niet verliezen, daar zou hij echt kapot aan gaan.. Hij sloot zijn ogen en slikte moeizaam. Hij was een waardeloze vader.

Rowan Rivers

Toen hij het overhemd aanhad hoorde hij Katelynn zeggen dat het heel erg was. Hij ademde diep in. 'Dat is het zeker.' zei hij zacht. Hij haalde een hand door zijn haar heen en daarna liep hij terug naar zijn auto toe. Katelynn vroeg of hij wilde dat ze ook kwam. Daar dacht hij even kort over na. 'Nee, dat is niet nodig. Ik hoop gewoon dat je er bent als ik straks thuis kom.' zei hij. Dan zou hij haar hard genoeg nodig hebben. In het ziekenhuis kon hij beter alleen zijn, dan had hij meer kans dat hij iets voor Steven kon betekenen. Anders kon hij dat sowieso wel vergeten. Hij stapte in de auto en hij reed weg. 'Ik hou van je Katelynn, ontzettend veel.' zei hij zacht. Hij wilde gewoon dat ze het wist.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze niet hoefde te komen, dat was niet nodig. Hij hoopte er alleen dat ze er straks was, als hij thuis kwam. Daardoor knikte ze langzaam.
"Ik ga zo richting huis, dus ik zie je wel verschijnen thuis.." zei ze zachtjes tegen hem. Ze hoopte dat de agenten bij de villa al klaar waren met hun onderzoek, anders was er weinig privacy. Maar waarschijnlijk was er toch weinig te onderzoeken. Alleen moesten ze dus blijkbaar even een nieuw raam erin laten zetten.
"Ik hou ook van jou, Rowan. Tot straks, succes en sterkte.." sprak ze gedempt terug, waarna ze ophing en even zuchtte. Ze staarde even een tijdje voor haar uit en dacht wat na, waarna ze haar spullen maar begon te pakken om naar huis te gaan. Werken zou nu toch niet echt meer lukken.

Steven Smith

Hij zag zo af en toe artsen de operatiekamer binnen gaan of uit lopen, maar kreeg nog niets te horen. Voor zijn gevoel duurde het veel te lang. Hij was zo ontzettend bang dat Lincoln het niet zou halen. Zijn handen trilden en er liepen nog wat tranen over zijn wangen. Olaf wist blijkbaar precies waar hij hem kon raken. Je kon Steven veel maken, maar zijn kinderen waren zijn alles. Steven was er echt zeker van geweest dat Lincoln nog in het buitenland had gezeten, maar waarschijnlijk had Olaf hem terug hierheen gelokt met een of andere smoesje. Dat kon niet anders, anders had Lincoln eerst wel wat laten horen.
Toen er op een gegeven moment weer een arts aan kwam lopen stond Steven op en liep op hem af.
"Hoe is het met hem?" vroeg hij met een trillende en breekbare stem. De arts haalde zijn schouders op. "We kunnen nu nog niet zo veel zeggen, we doen ons best.." reageerde hij, waarna hij weer de operatiekamer in verdween. Steven haalde even diep en trillend adem en liet zich tegen de muur aan naar beneden zakken en ging op de grond zitten. Hij voelde zich echt enorm wanhopig en verloren.

Rowan Rivers

Eenmaal bij het ziekenhuis parkeerde hij zijn auto en stapte hij naar buiten. Hij bleef even staan en hij stak een sigaret op. Steven had niets aan hem als hij zelf gespannen was, juist niet. Daarom ging hij pas na een paar minuten naar binnen. Hij vroeg waar hij Lincoln kon vinden, maar hij werd blijkbaar nog geopereerd. Dan leefde hij dus nog wel. Dat was tenminste iets. Hij liep door de gangen naar de plek waar Steven waarschijnlijk aan het wachten was. Hij zag hem al gauw, hij zat tegen de muur aan. Rowan liep naar zijn vriend toe en hij liet zich naast hem zakken. Hij bleef een tijdje stil, maar legde daarna zijn hand op de schouder van Steven. 'Hij is sterk, hij zal er alles aan doen om te vechten. Dat weet ik zeker.' zei hij alleen maar. Rowan was niet zo heel erg goed in het bieden van steun en hij wist vaak al helemaal niet wat hij moest zeggen. Woorden zouden toch niet echt helpen, maar Steven wist wel dat Rowan altijd voor hem klaar stond. 'Wat is er precies gebeurd?' vroeg hij nu, omdat hij dat nog steeds niet echt begreep.

Steven Smith

Hij keek niet eens op toen hij iemand langs hem hoorde lopen, pas toen diegene naast hem kwam zitten keek hij even en zag hij dat het Rowan was. Nog altijd wist Steven totaal niet wat hij moest zeggen, er was gewoon niets goeds te zeggen.
Langzaam knikte hij toen Rowan zei dat Lincoln sterk was en dat hij er alles aan zou doen om te vechten. Lincoln was jong en in goede conditie, dat was zeker een voordeel, maar ook hij was niet onsterfelijk.
Na een korte stilte vroeg Rowan wat er precies gebeurd was. Daardoor haalde Steven even diep adem.
"Het was Olaf.." mompelde hij schor, al had Rowan dat waarschijnlijk wel verwacht had. "Hij belde ineens.. Dat ik moest kiezen.. Tussen jou en Linc.." Hij slikte even moeizaam en de tranen sprongen weer in zijn ogen. Hij voelde zich er zo ontzettend rot over. Maar waarschijnlijk had Olaf toch wel toegeslagen, ook als hij anders had gereageerd.
"Ik was in de veronderstelling dat Linc nog in het buitenland was.. Ik.." hij schudde zijn hoofd langzaam en een traan rolde over zijn wang. "Ik dacht dat hij blufte.. Dat hij wilde dat ik voor Linc zou kiezen. Zodat hij jou iets aan kon doen.." Hij sloot zijn ogen en balde zijn vuisten. De onmacht en het enorme verdriet sloeg weer om tot enorme woede.
"Ik ga die vent opzoeken en afmaken, al is het het laatste wat ik doe," gromde hij nu met een trillende stem, geleid door emoties.

Rowan Rivers

Steven begon nu te vertellen. Het was Olaf, hij belde ineens en zei dat hij moest kiezen tussen hem en Lincoln. Hij knikte langzaam, het klonk inderdaad als iets voor Olaf. Een of andere zwakke actie. Steven vertelde ook waarom hij gekozen had voor hem, omdat Lincoln in het buitenland zat en hij gedacht had dat hij aan het bluffen was, zodat Olaf hem iets aan kon doen. 'Waarschijnlijk wilde hij ons allebei iets aandoen, wat je ook gekozen had.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Natuurlijk nam Steven zichzelf dit kwalijk, dat was logisch. Maar er was niets aan te doen en het was Olaf die dit deed, niemand anders. 'Kies voortaan voor Lincoln, wat er ook gebeurd. Ik red mezelf wel.' zei hij zacht. Hij kwam langzaam overeind en hij hoorde de dreigende woorden van Steven. 'Het komt goed, we pakken hem wel. Hij gaat een fout maken en dan hebben we hem, dat weet ik heel zeker.' zei hij. Het moest wel. Uiteindelijk zouden ze hem vinden. 'Probeer wat uit te rusten, Steven. Als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen... ik zal kijken of ze iets hebben kunnen vinden, of er een aanknopingspunt is. Bel je mij meteen zodra er iets veranderd aan de situatie?' vroeg hij nu. Hij gaf zelf ook veel om Lincoln en hij zou niet willen dat de jongen het niet zou halen.

Steven Smith

Hij knikte langzaam toen Rowan zei dat Olaf waarschijnlijk beide wat aan had willen doen dus dat zijn keuze weinig uitgemaakt had. Dat geloofde Steven zelf ook wel, al maakte het het schuldgevoel niet minder. Het voelde alsof hij zijn eigen zoon had laten vallen.
Rowan zei dat hij zichzelf wel redde en zei daarna dat ze hem wel zouden pakken. Hij zou een fout gaan maken vroeg of laat. Steven staarde wat voor zich uit en voelde de spanning door hem heen razen, hij kon gewoon niet meer rustig worden en stond echt niet voor zichzelf in op het moment.
Langzaam knikte hij nog toen Rowan vroeg of hij belde als de situatie zou veranderen. Al wist hij niet of hij daar direct aan zou denken als de situatie verslechterde.

Rowan Rivers

Hij keek even naar Steven en hij overwoog om hier te blijven, maar hij kon hier niets doen. Hij was bovendien zelf onrustig en hij wilde uitzoeken of hij iets te weten kon komen over Olaf. Misschien was hij ergens gezien. Misschien kon hij hem vinden en kon hij wraak nemen, dan kon hij Steven helpen. Dan kon hij alle problemen oplossen. Hij ademde diep in en hij keek Steven aan. 'Echt, Steven. Bel mij als er iets is. Ik kom er meteen aan dan.' zei hij zacht. 'Hou je taai, en bedankt.' zei hij daarna. Steven had toch zijn leven gered, waarschijnlijk. Hij liep het ziekenhuis uit en bij de auto sloot hij zijn ogen. Hij stak opnieuw een sigaret aan en hij staarde voor zich uit, daarna stapte hij in de auto en reed hij richting huis. Hij parkeerde de auto en hij liep naar de deur toe, hij voelde zich vermoeid, maar dat gevoel had hij bijna constant. Hij sliep slecht en hij probeerde zichzelf wakker te houden door maar heel erg veel te werken, zodat hij niet hoefde na te denken. Maar dat zorgde er wel voor dat hij constant moe was, omdat hij de tijd overdag vulde met werk en sporten, dat was zo'n beetje wat hij met elkaar afwisselde. Hij sloot de deur achter zich en hij gooide zijn jas over de kapstok heen, daarna liep hij naar binnen.