Saving Wateranda

De Aarde, een planeet die we alleen nog maar kennen uit de sprookjes die we onze kinderen vertellen... Het is zo’n driehonderd jaar geleden dat deze moederplaneet bestond. Net voor ze verdween, is er een voorspelling geweest dat die planeet zou verdwijnen, maar hoe en de manier waarop wist niemand, iets wat voor veel paniek heeft gezorgd. Er vonden meerdere voorspellingen plaats sindsdien. Waar ze vandaan komen, weet niemand. Misschien hebben de oudsten er wat mee te maken. De oudsten zijn mensen die het exploderen van de Aarde hebben overleefd. Hoe dat kan? Dat weet niemand. Er gaan veel verhalen in de rondte, maar het meest waarschijnlijke verhaal is dat ze geluk hebben gehad. De Oudsten leven niet meer, maar hun kinderen zijn er nog wel, er zijn er niet veel meer..

Deze RPG speelt zich af op de planeet Wateranda. Wateranda is in de greep van een slechterik: Damen Nach. Deze man beheerst de planeet en niets is meer vrij, iedereen is verplicht om zijn winst aan hem af te staan en magie is verboden. De mannen van Damen Nach marcheren dagelijks door de dorpen en steden heen om opstandjes in de kiem te smoren.

Wateranda is een moerassige planeet met veel bos, de dorpen en steden zijn gebouwd op palen en overal zijn dammen en dijken aangelegd om het zo droog mogelijk te houden, toch komt het vaak nog wel eens voor dat het land overstroomt.

Rollen:
Damen Nach
Zijn wachters
De oudstenkinderen (beheersen lichte magische krachten)
De Uitverkorenen: Deze jonge volwassenen zijn voorbestemd om Damen Nach te verslaan, hij jaagt alleen op ze en zorgt ervoor dat ze vermoord worden. Deze jonge volwassen mensen hebben sterke magische krachten en hebben hulp nodig van de Oudsten afstammingen om hun krachten te kunnen beheersen. (pas vanaf 18 jaar weten de kinderen dat ze uitverkorenen zijn)




Ravanna Katar
Een Uitverkorene
18 jaar
http://img10.deviantart.net/d8f8/i/2011/241/a/4/katara_by_smartybloom-d39vt8w.jpg

Devon Nomad
Oudsten afstammeling
23 jaar oud
http://data.whicdn.com/images/46225956/large.png

Ravanna Katar

Ze was zich echt van geen kwaad bewust, natuurlijk wist ze wel van de Uitverkorenen, maar dat ze er zelf eentje was, had ze helemaal geen weet van. Het was ook niet iets waar je zomaar achter kon komen. Dingen slopen erin, heel langzaam en onopgemerkt... Haar school had ze afgerond en ze was er klaar voor om bij haar moeder te gaan werken, op de markt in het dorp waar ze woonde. Haar vader had een vissersboot en hij was vaak weg om vis te gaan vangen, samen met haar moeder maakte ze die dan schoon en verkocht ze ze op de markt.
Zo ook vandaag. Gezellig babbelend met haar moeder stond ze op het marktplein, het was altijd redelijk druk tijdens de markt en mensen kochten graag hun vis. Ravanna werkte vlug aan de vissen, het was routinewerk, ze vond er vrij weinig aan, maar het was niet anders. Het was de enige manier om gewoon in leven te blijven en jezelf te kunnen onderhouden, ook later.
Toch was het vandaag wel een speciale dag voor haar... haar achttiende verjaardag. Ze merkte dat haar moeder nerveus was en Ravanna begreep ook wel waarom... vanaf vandaag konden ze erachter komen of ze een Uitverkorene was en als een wachter het dan op zou merken, zou ze geëxecuteerd worden...

Devon Nomad

Wat in zichzelf mompelend liep hij over de markt heen, hij was eigenlijk wat te laat, maar hij hoopte toch nog wat spullen te verkopen. Het was niet echt iets bijzonders, het waren allemaal dingen waarvan hij hoopte dat het iets kon opleveren. Sieraden, zelf gemaakte meubeltjes, kettingen, hij hoopte iets te verkopen vandaag, maar meestal raakte hij wel wat spullen kwijt en had hij weer wat geld om van rond te komen, hij had in zijn eentje ook niet zo veel nodig, maar hij had er een hekel aan om dit te moeten doen, hij had een hekel aan de markt, aan de mensen. Daarom liep hij wat in elkaar gedoken met de tas over zijn schouder door de straat heen.

Ravanna Katar

Ze veegde haar haren uit haar gezicht en ging door met haar werk, heel secuur en geconcentreerd tot ze vanuit haar ooghoeken iemand zag. ze keek op met een grijns.
"Devon!" Riep ze vrolijk en ze zwaaide even naar hem. Ze kende hem best wel goed en had altijd interesse in de spulletjes die hij verkocht, maar vooral ook in zijn persoon. Hij was de enige Oudstenafstammeling die ze kende. Dat was algemeen bekend. Oudsten verkregen een soort algemeen respect van de hele wereld. Zelfs de straffen van Damen Nach waren voor Oudsten kinderen veel minder dan voor de rest van de wereld. Op de een of andere manier dacht ze ook dat ze bij Devon in de buurt minder risico liep, het was veiliger. Sowieso veiliger dan al haar foute vrienden.
"Ik heb je plekje vrijgehouden hoor." Riep ze hem nu vriendelijk toe en ze wees naar de kraam naast die van hun.

Devon Nomad

Hij keek op toen hij opeens een bekende stem hoorde, het was Ravanna, hij kwam haar hier heel vaak tegen, maar dat was ook wel logisch. Ze zwaaide naar hem en hij kwam dichterbij, ze zei dat ze zijn plekje had vrijgehouden en hij keek haar even dankbaar aan, meestal was het zo druk dat er niet echt een plekje te vinden was als je te laat was. Ze wees naar de kraam en hij legde de tas er op neer. Hij was niet zo heel erg spraakzaam en dus zei hij ook eigenlijk helemaal niets tegen haar terwijl hij de tas leeghaalde en de spullen netjes neerzette.

Ravanna Katar

Devon kwam haar richting op en haar moeder schudde haar hoofd eventjes. "Ravanna, je weet dat hij veel te jong voor je is hé." Haar moeder zei dit soort dingen wel vaker over Devon, maar Ravanna zag hem helemaal niet zo eigenlijk. Het was een soort extra laagje bescherming en ze hoopte gewoon dat wanneer ze in de problemen kwam, hij haar er wel uit kon lullen op de een of andere manier.
"Hij is gewoon een vriend." Grijnsde ze naar haar moeder terwijl ze haar schouders eventjes ophaalde. Hij kwam bij het kraampje naast hun staan en ze liep naar hem toe.
"Heb je weer mooie dingen bij je?" Vroeg ze met een grijns aan hem.

Devon Nomad

Hij hoorde haar wel met haar moeder praten, maar hij luisterde er niet echt naar, het maakte hem niet zo veel uit wat ze met elkaar bespraken. Ravanna kwam al snel weer naar hem toe, ze vroeg of hij mooie dingen bij zich had, waardoor hij even zwakjes glimlachte. 'Niet zoals ik zou willen,' gaf hij toe. Hij had niet zo heel veel bijzonders deze keer, maar hij hoopte dat hij wel wat zou verkopen, maar dat kwam vast goed. 'Jullie een goede vangst gehad?' vroeg hij daarna aan haar.

Ravanna Katar

Hij gaf aan dat de spullen die hij bij zich had niet zo waren zoals hij wilde en ze haalde haar schouders een beetje op. "Dat is jammer, maar goed dat Damen Nach jouw huis gewoon betaald." Sprak ze met een klein grijnsje. De oudsten afstammelingen woonden in grote herenhuizen op de droogste stukken in het dorp, meestal gelegen aan een pleintje. Omdat hun voorouders de ontploffing van de aarde hadden overleefd, waren ze toch bijzonder en speciaal, zo werden ze ook behandeld, door iedereen eigenlijk.
Hij wilde weten of zij een goede vangst hadden gehad.
"Ja, wel redelijk eigenlijk, maar mijn vader was ook wel erg lang weg geweest." Vertelde ze aan Devon.

Devon Nomad

Door wat ze zei staarde hij haar even aan. 'Dat zegt niet dat ik niet gewoon wil werken voor mijn geld.' mompelde hij nu, hij kon haar opmerking niet echt waarderen, hij vond het helemaal niets dat ze het zo zag. Hij haalde een hand door zijn haren heen en daarna keek hij weer even naar de spullen, hij ging verder met het neerzetten en hij haalde langzaam adem. Ze hadden een redelijke vangst, maar haar vader was ook lang weg geweest. 'Ik hoop dat jullie veel verkopen...' zei hij zacht.

Ravanna Katar

Hij staarde naar haar en ze wist meteen dat ze een wat foute opmerking had gemaakt. "Excuses, ik wilde je niet beledigen Devon..." Fluisterde ze hem zachtjes toe en wat beschaamd omdat ze hem duidelijk beledigd had. Hij gaf nu aan dat hij hoopte dat ze veel verkocht.
"Bedankt... ik zal mijn moeder maar weer gaan helpen." Knikte ze nu en ze liep weer naar haar eigen plekje toe en ging verder met het schoonmaken van de vissen.

Devon Nomad

Het voelde heel erg ongemakkelijk, hij was echt niet blij met wat ze zei, maar ze bood haar excuses aan en daardoor vond hij het wel oké. Hij zou er niet echt een probleem van maken. 'Ik vind het niet leuk als je denkt dat ik toch niets hoef te doen omdat ik dat allemaal krijg,' zei hij duidelijk tegen haar. Hij vond het niet leuk om zo anders bekeken te worden. Ze zou haar moeder weer helpen en hij knikte langzaam, dat was wel het beste.

Ravanna Katar

Hij vond het niet leuk dat ze dacht dat hij niets hoefde te doen omdat hij het allemaal kreeg. "Nee dat is niet waar, jij hebt de moeilijkste taak van heel de wereld, samen met de Uitverkorenen, als je er eentje helpt, dan moet je die natuurlijk wel goed verborgen houden en zo, dat lijkt me toch wel heel erg lastig." Gaf ze openlijk aan en ze glimlachte hem toe.

Devon Nomad

Door wat ze nu zei bleef hij al helemaal stil, hier wilde hij liever niet over praten, hij vond het niet iets wat hij zomaar met iedereen moest delen. Hij reageerde niet en hij keek weer weg, alsof hij heel druk bezig was met alle spullen, maar eigenlijk had hij helemaal niets te doen. Hij had zelfs de neiging om maar weg te gaan, maar hij wist dat hij wel wat moest verkopen, hij wilde zelf ook echt het gevoel hebben dat hij wel iets deed, iets voor zichzelf.

Ravanna Katar

"Ik wilde alleen maar aangeven dat ik je werk waardeer." Legde ze aan hem uit met een glimlach aangezien hij niet meer reageerde. Daarna gaf haar moeder aan dat ze hem niet meer moest lastig vallen en zich bezig moest houden met haar werk. Ravanna knikte alleen maar eventjes en ging weer door, zwijgend dit keer.

Devon Nomad

Hij had er nu spijt van dat hij hier naar toe was gegaan, hij had er eigenlijk al echt geen zin meer in en uiteindelijk werd het zelfs zo erg dat hij zonder iets te verkopen alles weer in de grote tas gooide, het ging nogal hard. Hij zou vandaag toch niets meer kwijtraken, waarschijnlijk. Hij had alleen maar troep. Hij haalde alles van de tafel, hij wilde het liefste gewoon weer naar huis toe.

Ravanna Katar

Ze keek op wanneer Devon zijn spullen pakte en daarna kromp ze wat ineen omdat het waarschijnlijk door haar kwam dat hij weg liep. Ze schaamde zich voor haar eigen gedrag en zo snel als ze die middag klaar waren met alles schoonmaken en de markt netjes hadden achter gelaten, liep ze naar het grote huis toe. Ze slikte even, het zag er altijd zo imponerend uit... achter haar langs kwamen ze net patrouilleren, er werd niets tegen haar gezegd, ze kreeg alleen een duwtje omdat ze zo dicht langs haar heen liepen. Ze gromde even daardoor en wreef over haar schouder heen, verder deed ze niets, om niet in de problemen te komen.
Ze klopte eventjes aan op de grote indrukwekkende houten deur en wachtte rustig af.

Devon Nomad

Hij was thuis maar wat gaan doen, hij kwam hier wat meer tot rust dan wanneer hij rondhing op de markt, dit was beter voor vandaag, een stuk beter, dan werd hij ook niet chagrijniger dan hij al was. Toen er op de deur geklopt werd kwam hij zuchtend overeind, wie was dat nou weer? Hij liep naar de deur en hij trok die open, hij was lichtelijk verbaasd Ravanna hier te zien. Hij liet haar naar binnen komen en daarna sloot hij de deur. 'Je mag van je moeder vast niet hier zijn,' zei hij nu tegen haar, lichtelijk doordringend.

Ravanna Katar

De deur werd voor haar open gedaan en ze werd binnen gelaten door Devon, daardoor glimlachte ze eventjes naar hem en ze stapte nonchalant naar binnen toe. Het was zo anders dan in de huizen die ze kende. Het voelde oud aan en wat vochtig. Ze keek eventjes rond en keek daarna weer naar Devon.
"Geen idee, ik heb het niet gevraagd." Zei ze tegen hem. "Ik wil mijn excuses aanbieden, ik voelde me echt beschaamd dat je vandaag wegging... het was mijn schuld." Sprak ze hem eerlijk toe.
Het voelde gewoon vreemd hier in huis, alsof ze hier thuis hoorde... ze legde haar hand even zachtjes op de muur en er ging een schok door haar heen, het huis leek eventjes te trillen en ze keek geschrokken op en haalde haar hand van de muur.

Devon Nomad

Ze zei dat ze het niet wist, want ze had het niet gevraagd. 'Dan vindt ze het zeker weten niet leuk,' mompelde hij nu, want hij had haar moeder wel zien kijken. Die vond het waarschijnlijk echt niet dat haar dochter nu hier was. Ze wilde haar excuses aanbieden, ze voelde zich beschaamd dat hij wegging, het was haar schuld. 'Nee, het was niet jouw schuld, zo belangrijk ben je niet voor mij,' zei hij heel direct. 'Maar ik heb gewoon een rot dag, het maakt niet uit,' voegde hij er chagrijnig aan toe. Hij keek op toen ze de muur aanraakte en razendsnel greep hij haar pols vast en keek hij haar doordringend aan. 'Doe dat maar niet,'

Ravanna Katar

Hij mompelde dat haar moeder het zeker niet leuk vond. Ravanna haalde haar schouders op. "Waarschijnlijk niet nee." Gaf ze aan en ze glimlachte weer een beetje naar Devon. Hij gaf aan dat het ook niet haar schuld was dat hij was weggegaan want zo belangrijk was ze niet voor hem. Ze rolde even met haar ogen, hij was echt behoorlijk chagrijnig en ze bedoelde het zelf ontzettend goed... maar hij leek het niet echt te accepteren. Ze zuchtte even en wanneer hij haar pols pakte, keek ze hem doordringend aan en ze rukte zich los.
"Wat was dat? Waarom gebeurde dat?" Vroeg ze hem nu nieuwsgierig.

Devon Nomad

Ze trok zich los en ze vroeg wat het was, waarom het gebeurde. 'Niet iets waar je blij om moet zijn,' mompelde hij. Hij nam wat afstand van haar en hij ademde langzaam in, hij keek wat wantrouwend om zich heen, maar hij wist dat hij alleen was in huis, anders zou hij het wel merken. 'Het is beter als je weggaat, Ravanna... ga naar huis,' zei hij zacht, maar doordringend. Hij wilde dit helemaal niet, maar hij vond het lastig om haar weg te sturen. Kon hij dat wel? Hij vloekte zacht en daarna greep hij haar arm vast en nam hij haar met zich mee, weg bij de deur.

Ravanna Katar

Hij gaf aan dat het niet iets was waar ze blij mee moest zijn, daardoor keek ze hem wat niet begrijpend aan en ze zag hem om zich heen kijken. Ze moest weggaan, naar huis. "Waarom? Waarom doe je zo vaag?" Vroeg ze hem nu vol onbegrip want ze snapte niets van zijn reactie.
Daarna pakte hij haar ineens vast en nam hij haar mee, het huis verder in.
"Eerst moet ik weggaan en daarna neem je me mee naar binnen, wat is dit allemaal?" Mompelde ze.

Devon Nomad

Ze vroeg waarom hij vaag deed en door wat ze daarna zei ademde hij langzaam in. 'Ik kan het niet aan om je weg te sturen met het risico dat je niet eens levend thuis aan komt,' fluisterde hij. Hij zou willen dat hij het kon, maar daarvoor vond hij haar te aardig, hij zou zich veel te schuldig voelen als ze per ongeluk wachters tegenkwam die haar iets aan zouden doen, dat wilde hij niet. 'Je weet het zelf, Ravanna. Het antwoord ligt in jezelf. Wat voel je?' vroeg hij haar zacht.

Ravanna Katar

Hij kon het niet aan om haar weg te sturen en daarbij het risico te lopen dat ze het niet eens zou halen tot haar huis. Ze keek hem daardoor met grote ogen aan en begon een beetje te stamelen. Hij vroeg vervolgens wat ze voelde want het antwoord lag in haarzelf.
"Nee... meen je dit nou echt? Ik wil niet zo zijn." Klaagde ze nu en ze keek hem aan. "Kan ik het niet stoppen?" Ze wilde geen Uitverkorene zijn, dat bracht veel te veel risico's met zich mee.