Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze deed haar riem om en voelde ineens Rowans hand in haar hals. Niet veel later begon hij haar te zoenen. Ze ging mee in de zoen en keek hem daarna even glimlachend aan. Toen hij begon te rijden keek ze rustig voor haar uit naar buiten. Op een gegeven moment begon haar hart wat sneller te kloppen en kreeg ze wat flashbacks van het ongeluk. Het geluid van het schot. Het glasgerinkel. Zelfs haar eigen gegil leek terug te komen. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem, waardoor ze langzaam weer rustig werd.
Eenmaal bij het hotel liet ze zich de auto uit helpen door Rowan en pakte ze haar krukken. Daarna liepen ze samen naar de hotelkamer toe, waar ze naar binnen liepen. Meteen klonk er geblaf. Eerst van de kleintjes, daarna ook van Mack. Katelynn glimlachte breed en groette haar kleine maatjes blij.

Rowan Rivers

Hij keek glimlachend naar hoe ze haar hondjes begroette en hij gaf Mack even een aai, daarna zette hij haar tas met kleren in zijn slaapkamer neer. Ze hadden hier een stuk minder privacy, maar dat maakte alles aan de andere kant wel een stuk veiliger. voor nu was dat goed. 'Ik heb al wat kleren en wat van je spullen bij jouw thuis opgehaald, dus voorlopig hebben we hier even genoeg.' zei hij tegen haar. Hij had alle belangrijke spullen met zich meegenomen, dus dat zou wel handig zijn voor haar. Hij haalde een hand door zijn haren heen en daarna keek hij even op zijn horloge, Steven zou straks ook wel een keertje thuiskomen, maar nu waren ze nog even samen. Hij pakte haar vast, hij deed wel aardig voorzichtig, maar toch zoende hij haar meteen en wel aardig gretig. Dat gebeurde vrij snel als hij er veel zin in had en een paar dagen niets deed, daar had hij heel erg snel last van. Als hij dronk was het nog honderd keer erger, maar nu was het ook goed te merken.

Carmen Roberts

Ze was hard aan het werk, zoals eigenlijk altijd wel, al liepen al haar zaken best wel goed, maar het hielp wel mee dat ze ontzettend fanatiek was. Dat was altijd al zo geweest en ze genoot ook echt van het werk, ze deed het met hart en ziel en dat zorgde ervoor dat ze er ook echt wel goed in was, maar dat betekende ook meteen dat ze altijd druk was. Daardoor schoot een privé leven er soms een beetje bij in, al probeerde ze zo nu en dan wel wat te gaan drinken bij Rowan en Steven, al was het weer even geleden. Ze had Rowan sowieso weinig gezien de afgelopen dagen, maar die had het vast moeilijk doordat Andrea er niet meer was, dat was niet zo gek. Ze liep over de parkeerplaats bij de rechtbank vandaan en eenmaal in haar auto pakte ze haar mobiel. Vind je het gezellig als ik vanavond wat kom drinken? Ik heb een avondje vrij. Typte ze, om daarna het berichtje naar Steven te verzenden. Ze probeerde wel regelmatig contact met hem te houden, maar soms schoot het er wat bij in door het werk. Na het berichtje verzonden te hebben reed ze weg, hij hoopte dat hij vanavond ook tijd had, het zou wel weer gezellig zijn.

Katelynn Camryn Leighton

'"Fijn," glimlachte ze naar Rowan, toen hij zei dat hij wat kleren en spullen van haar had gehaald, zodat ze wel een tijdje zou kunnen blijven hier. Ze hoopte natuurlijk dat alles gewoon gauw achter de rug was en dat ze gewoon weer snel met haar hondjes in haar eigen huis kon intrekken. Maar ze moest geduld hebben. Martin zou ooit wel een fout maken. En dan zouden ze hem hebben.
Rowan pakte haar nu opeens vast en begon haar direct te zoenen. Katelynn zoende hem intens terug, maar brak na een tijdje de zoen af en keek hem grijnzend aan.
"Jij bent echt erg, weet je dat?" grinnikte ze. Daarna liep ze hinkend naar de bank en plofte daarop neer.


Steven Smith

De hele dag had hij hard gewerkt. Toen hij eenmaal zijn laptop afsloot en alle spullen bij elkaar zocht, trilde zijn mobiel eventjes. Steven ging eerst door met alles opruimen en inpakken, waarna hij zijn mobiel tevoorschijn toverde en het berichtje las. Het was van Carmen, ze vroeg of hij het gezellig vond als ze vanavond wat zou komen drinken bij hun. Ze had een avondje vrij. Steven glimlachte lichtjes.
Natuurlijk vind ik dat gezellig. Je bent altijd welkom. Stuurde hij terug. Daarna sloeg hij zijn laptoptas over zijn schouder en verliet hij het bureau en stapte in zijn auto.

Rowan Rivers

Katelynn vond het fijn dat hij haar spullen had meegenomen, daardoor glimlachte hij even. Hij vond het elke keer fijn om te merken dat hij het goede deed. Het was niet eens echt onzekerheid, maar hij wilde het niet verpesten. Misschien om te bewijzen dat hij anders was dan haar ex, om te bewijzen dat hij niet zoals vroeger was, al wist hij zelf ook niet helemaal of dat wel echt zo was. Op het moment ging het goed, dat was het belangrijkste voorlopig. Ze verbrak de zoen en ze zei dat hij heel erg was, waardoor hij grijnsde. 'Nog veel erger dan jij tot nu toe gemerkt hebt. Ik heb zin in je, dat is toch alleen maar een compliment? zelfs met dat lelijke gips om je been heen vind ik je ongelooflijk aantrekkelijk.' zei hij plagend tegen haar en daarna kwam hij naast haar zitten. Hij legde zijn hand op haar goede been neer en hij drukte zijn lippen zachtjes in haar hals. Het was wel wat raar dat ze hier nu was, de plek waar hij gewoond had met Andrea. Hij wist ook niet zo goed hoe het zou gaan in combinatie met Steven, maar ze zouden het wel zien. Ze konden altijd nog weg en Steven had gezegd dat hij zelfs met de minister thuis mocht komen. Dan was dit vast goed. Hij keek haar even aan en daarna zoende hij haar weer intens en hij legde zijn hand in haar hals. Hij was best wel gretig, als hij er echt zin in had kon hij zich maar moeilijk inhouden. Zeker als hij even niets gedaan had, zoals nu. Hij was zich niet echt bewust van het feit dat straks Steven én Carmen naar binnen zouden lopen, hij kon het ook niet weten. Misschien maar beter ook.

Carmen Roberts

Toen ze het hotel in liep kreeg ze een berichtje terug van Steven, het zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk moesten ze af en toe echt wat meer tijd voor elkaar vrijmaken, maar dat was wel eens lastig. Ze nam zich voor om dat de komende tijd wat meer te doen. Ze liep haar kamer in en legde haar spullen aan de kant, daarna pakte ze een simpel broodje waar ze een paar happen van nam. Ze had geen zin om helemaal te moeten gaan koken, dat duurde ook nog eens veel te lang. Ze at het broodje op en sprong daarna onder de douche, ze trok een jurkje aan en fatsoeneerde haar haren een beetje, dan kon ze zo wel naar Steven en Rowan toe.

Leroy Rivers

Hij was al een paar dagen geleden wakker geworden, maar hij had direct aangegeven dat hij niet wilde dat ze het ook maar iemand lieten weten. Omdat hij volwassen was, gebeurde dat ook niet. Gisteren was hij ontslagen uit het ziekenhuis en hij moest nog wel rustig aan doen, hij had lang in coma gelegen, heel lang. Het interesseerde hem niet zo bijzonder veel. Hij had een nachtje bij vrienden doorgebracht, maar nu was hij van plan om naar het hotel terug te gaan, omdat hij goed merkte dat hij eigenlijk nog heel zwak was, zeker te zwak om half op straat te leven. Toen hij van een vriendje van hem te horen kreeg dat zijn vader wel heel veel met de officier van justitie gezien was, maakte dat hem kwaad. Hij herinnerde zich dat mens vaag nog en hij vond haar walgelijk, zonder haar echt te kennen. Andrea had hij eerst ook afschuwelijk gevonden, maar uiteindelijk was dat wel gegaan, maar deze moest hij niet, ze moest zo snel mogelijk oprotten en hij was van plan daar alles aan te doen. Hij zou haar wel laten zien hoe zijn vader was, dan was ze zo weg. Hij had zijn tas over zijn schouder geslagen en hij liep over straat, in zijn hoofd bedacht hij allemaal manieren om het zijn vader en die vrouw zo moeilijk mogelijk te maken.

Katelynn Camryn Leigthon ~ Steven Smith

Katelynn keek weer even opzij naar Rowan en grijnsde weer even. "Hmm, ik vind dat gips eigenlijk wel sexy," grinnikte ze. Ze duwde zichzelf verder op de bank en legde de krukken aan de kant. Zachtjes zuchtte ze, ze merkte toch wel goed dat ze nog niet helemaal soepeltjes was. Haar spieren leken wat stijf en pijnlijk. Al was dat natuurlijk niet zo heel gek, ze had wel dood kunnen zijn..
Rowan kwam naast haar zitten en legde zijn hand op haar goede been. Daarna voelde ze zijn lippen in haar hals. Een tinteling trok door haar lichaam. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Haar ogen opende ze echter weer toen ze de deur open hoorde gaan. Er klonken voetstappen in de gang en Mack sprong overeind en begon enthousiast heen en weer te springen en te piepen. Niet veel later kwam Steven binnen lopen. Hij zette zijn spullen onwillekeurig ergens tegen de muur en aaide Mack even kort, waarna hij op keek.
"Oh, hey," groette hij nu, toen zijn blik op Katelynn en Rowan viel. Rustig liep hij door naar de keuken en struikelde bijna over een kleine chihuahua die voor zijn voeten langs liep.
"Carmen komt zo ook even langs," liet hij weten terwijl hij Macks voerbak vulde.


Lincoln Smith

De jongen lag nog steeds in het ziekenhuis. Door het bloedverlies en de ongunstige plaats van de schotwond, plus de drugs, had hij een tijdje in kunstmatige coma gelegen. Op een gegeven moment hadden ze hem weer wakker laten worden en had hij bijna weer naar huis gemogen, maar vlak daarvoor had hij weer koorts gekregen en bleek er een infectie in de wond te zitten. Een paar dagen later had hij weer op het randje van de dood gelegen en was weer dagenlang buiten bewustzijn geweest.
Op dit moment was hij wel steeds weer bij bewustzijn, maar zonder medicatie had hij nog steeds flink hoge koorts.

Rowan Rivers

Hij nam een klein beetje afstand van Katelynn toen hij de deur open hoorde gaan en hij grijnsde even naar haar, daarna keek hij op naar Steen, die hun kort begroette. 'Hey,' was zijn simpele reactie. Steven liep door naar de keuken en gaf Mack eten, daarna zei hij dat Carmen zo ook even langs kwam. 'Oh, gezellig hoor,' zei hij daar op, want hij mocht Carmen graag en eigenlijk was het altijd wel leuk als ze langs kwam. Voor Steven waarschijnlijk iets meer dan voor hem, maar dat maakte niet zo heel erg veel uit. Hij gunde het zijn vriend enorm. Hij wilde net iets zeggen tegen Katelynn, tot hij geklop op de deur hoorde, die daarna al open ging. Carmen had een eigen sleutel, dat was wel zo handig voor als er iets aan de hand was en hij had hem haar gegeven toen Steven in het ziekenhuis lag, want toen had ze veel voor Mack gezorgd. 'Hey hallo,' begroette hij Carmen vrij vrolijk, die naar hem glimlachte, maar daarna werd haar blik heel serieus en keek ze naar Katelynn. Rowan keek hij vragend aan, zich niet echt van het kwaad bewust.

Katelynn Camryn Leighton

Steven liet weten dat ene 'Carmen' ook langs zou komen. Katelynn wist niet wie hij bedoelde, zij kende natuurlijk nog niet iedereen van Rowan en Steven. Maar ze zou het vanzelf wel merken. Rowan leek het in ieder geval prima te vinden, dus het kwam vast wel goed. Katelynn was de beroerdste ook niet.
Niet veel later klonk er al geklop op de deur en kwam er nog iemand binnen. Katelynn keek nieuwsgierig op en glimlachte eerst vriendelijk, maar toen ze zag wie er in de deuropening verscheen trok de glimlach van haar gezicht. Van alle mensen om haar heen, was dit toch echt diegene die ze niet echt mocht.. Eigenlijk kwam dat door hun werk. En natuurlijk zouden ze werk en privé gescheiden moeten houden, maar dat was soms erg lastig. Katelynn had vaak genoeg flinke woordwisselingen, discussies en ruzies gehad met die Carmen.

Rowan Rivers

Carmen bleef stil staan en hij kon gewoon aan Katelynn voelen dat die deze situatie ook niet echt leuk vond, maar niemand sprak en de situatie was zo ijzig dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen en even naar Steven keek, maar daarna ging zijn blik naar Carmen. 'Oké dan,' mompelde de vrouw zachtjes, die nu de deur sloot en toch verder de kamer in liep. 'Kennen jullie elkaar?' vroeg hij nu heel voorzichtig. Het kon bijna niet anders, hij was een beetje bang voor het antwoord dat hij zou krijgen en hij keek heel even opzij naar Katelynn. 'Ja, en jullie elkaar blijkbaar ook,' zei Carmen nu. Hij slikte even, hij wist zich hier echt niet zo veel raad mee. Carmen zou het duidelijk niet leuk vinden als hij zou zeggen dat hij iets met Katelynn had. Carmen keek even van Rowan naar Katelynn, die twee pasten toch totaal niet bij elkaar? Wat was dit voor iets geks? Ze zaten aardig dicht bij elkaar, dus er was vast meer aan de hand, maar ze vond ze echt volledig ongeschikt voor elkaar.

Katelynn Camryn Leighton ~ Steven Smith

De situatie voelde erg ongemakkelijk. Ook Steven merkte dat op en keek verbaasd op. Op een gegeven moment verbrak Carmen de stilte en niet veel later vroeg Rowan of de twee vrouwen elkaar al kenden. Carmen reageerde daar vrij kortaf op dat ze elkaar inderdaad kende, en zij elkaar blijkbaar ook.
Katelynn klemde haar kaken stijf op elkaar en keek Carmen aan. Aan de toon van Carmen's stem kon ze horen dat ze het niks vond dat zij hier met Rowan zat. Carmen kwam toch voor Steven? Ze haalde even diep adem en pakte Rowans hand toen vast en keek hem aan met een flauwe glimlach.
"Gewoon, van werk," sprak ze nu, doelend op hoe ze Carmen kende. Het deed er verder ook niet toe. Ze hoefde niet gezellig wat met Carmen te drinken of zo. Ze was hier voor Rowan.

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in om zich niet al te veel mee te laten trekken in deze sfeer, maar hij kon er niet goed tegen. Hij ging zich altijd meteen slecht voelen. Katelynn pakte zijn hand vast en hij kneep er zachtjes in, hij was heel erg blij dat ze dat deed. Daardoor werd hij een beetje uit zijn gedachten gehaald. Katelynn zei dat ze Carmen van werk kende en nu begon tot hem door te dringen dat het eigenlijk niet zo heel erg gek was, ook dat ze elkaar niet mochten. Het zou eerder heel erg raar zijn als ze elkaar super aardig vonden. Wat dom dat hij daar niet eerder aan gedacht had. Hij keek even naar Carmen, maar die leek nu haar aandacht bij Steven te hebben, misschien beter. Hij keek dus ook weer naar Katelynn en hij glimlachte nu zelf ook zwakjes, daarna hoorde hij Carmen aan Steven vragen of ze niet even met Mack zouden lopen. Dat was misschien een beter plan, dan konden ze allemaal even aan deze situatie wennen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef naar Rowan kijken en keek expres niet richting Carmen. Beide vrouwen waren namelijk niet echt bang om hun mening uit te spreken en Katelynn wilde nu hier en op dit moment geen felle ruzie. Daarbij kende Carmen Martin ook, alleen dan nog van hoe hij voorheen was. En dat voelde ergens ook niet fijn.
Op een gegeven moment keek ze toch weer op naar Carmen en Steven, die Mack gingen uitlaten. Ze keek het tweetal na en voelde de spanning gewoon wegvallen toen Steven en Carmen de hotelkamer verlieten.

Rowan Rivers

Toen Carmen en Steven weg waren schraapte hij zijn keel even, hij voelde zich nog steeds wat ongemakkelijk door alles en hij wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen. Hij keek naar Katelynn en hij haalde langzaam adem. 'Jullie mogen elkaar dus niet zo?' vroeg hij nu maar zacht aan haar. Hij haalde een hand door zijn zwarte haren heen en hij ging iets anders zitten, hij sloeg zijn arm om haar heen en hij streek langzaam over haar bovenarm. 'Ik had er totaal niet aan gedacht dat jullie elkaar zouden kennen, maar ik ken Carmen al heel lang... Ze komt hier wel vaker, ze woont hier tegenover,' zei hij nu zachtjes. Hij hoopte dat Katelynn het niet echt verschrikkelijk vond, want hij wilde haar echt nog even hier houden.

Katelynn Camryn Leighton

Er bleef nog even een ietwat ongemakkelijke stilte toen ze achter bleef met Rowan, maar hij schraapte op een gegeven moment zijn keel en vroeg toen zacht of zij en Carmen elkaar niet mochten. Katelynn glimlachte daardoor flauwtjes.
"Dat is nog zacht uitgedrukt," sprak ze zachtjes terug en licht grijnzend. Rowan sloeg zijn arm om haar heen en zei dat hij er totaal niet aan gedacht had dat zij elkaar zouden kennen. Hij kende Carmen al heel lang, ze kwam hier vaker want ze woonde hier tegenover.
"Heeft ze wat met Steven?" vroeg ze nu nieuwsgierig.

Rowan Rivers

Het was zacht uitgedrukt, dat idee had hij ook al gehad. Ze leken elkaar echt niet uit te kunnen staan. Ze vroeg nu of ze wat met Steven had en daardoor grijnsde hij wel weer. 'Ik weet niet precies hoe ze het zelf zien, maar ik weet dat ze elkaar leuk vinden ja. Maar Steven is daar niet zo makkelijk in en Carmen is volgens mij ook nogal druk altijd, dus het duurt even bij hun,' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. 'Ze is best wel aardig hoor, als je haar een beetje leert kennen,' opperde hij daarna voorzichtig. Hij wist alleen niet of het ging werken, hij had het idee dat ze daar allebei niet echt voor open zouden staan. Carmen leek het totaal niets te vinden dat hij nu iets met Katelynn had, maar dat was jammer dan. 'Nu zijn we tenminste wel weer even alleen, want ik was nog lang niet klaar met jou,' plaagde hij haar daarna, hij drukte zijn lippen weer zacht in haar hals en hij liet zijn hand heel voorzichtig over haar lichaam glijden, hij wilde haar geen pijn doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde even diep adem en staarde wat voor haar uit. Rowan vertelde dat Carmen en Steven elkaar leuk vonden maar dat Steven daar niet zo makkelijk mee was en Carmen altijd druk was. Dus duurde het heel lang bij hun. Daarna plakte hij er achteraan dat ze best aardig was, als je haar een beetje leerde kennen.
"Ik ken haar al een tijdje," kaatste ze daarop terug, duidelijk makend dat ze Carmen al goed genoeg kende en haar beeld over haar niet echt meer snel zou veranderen.
Rowan drukte zijn lippen weer in haar hals en liet zijn hand over haar lichaam glijden. Katelynn sloot haar ogen even en genoot voor een moment, maar opeens schoten er beelden door haar hoofd, razendsnel. Het moment dat ze Martins auto had zien staan, het geluid van het geweersschot, het glasgerinkel, de slippende en piepende banden van haar auto, de beelden hoe ze meerdere malen over de kop vloog en hoe ze de boom dichterbij zag komen. Haastig opende ze haar ogen en schoot ze wat overeind, haar ogen zo groot als schoteltjes en een kort moment vol paniek. Ze hapte naar adem, maar wist haarzelf al redelijk snel weer te kalmeren en balde haar vuisten uit pure frustratie en onmacht.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze Carmen al een tijdje kende en hij ademde langzaam in, dit ging dus niets worden. Hij wist dat hij zich er niet al te druk over moest maken, het deed er niet toe, hij kon het ook gewoon gescheiden houden. Zolang ze elkaar niet al te vaak zagen, was het misschien niet zo erg. Als ze maar geen ruzie gingen maken, want dat zou nog wel eens heftig kunnen worden, waarschijnlijk. Hij slikte even, hij wilde zich er niet al te druk over maken. Hij was blij met Katelynn, Steven accepteerde het, de rest deed er niet zo veel toe. Ze leek er van te genieten, maar opeens veranderde alles en schoot ze overeind. Hij schrok zich kapot, doodsbang dat hij iets fout deed. Ging hij te ver? Nu al? Hij keek even een seconde naar haar, voor hij zich realiseerde dat ze waarschijnlijk een flashback had. Daarom kwam hij overeind en pakte hij voorzichtig haar handen vast. 'Rustig maar, het is goed. We krijgen hem wel, hier ben je hartstikke veilig. Hij krijgt niet nog zo'n kans.' zei hij doordringend, maar lief tegen haar. Hij wilde niet te boos worden, al had hij in zijn hoofd Martin al meerdere keren vermoord. Als hij de kans kreeg, zou hij dat doen ook, al was het ook wel leuk als die klootzak wegrotte in de cel. Hij streek langzaam langs haar gezicht en hij liet haar voorzichtig op de bank zitten, dat zou minder pijn doen voor haar.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte haar handen vast en probeerde haar gerust te stellen. Langzaam maar zeker werd ze weer kalm. Ze liet zich weer rustig op de bank neer ploffen en zuchtte zachtjes. Zoiets had ze nog nooit gehad, zulke flashbacks. Het was echt een onwijs eng moment voor haar. Op het moment zelf leek het net alsof ze weer in die situatie zat.
"Sorry.." mompelde ze zachtjes tegen Rowan. Ze veegde haar haren uit haar gezicht. "Ik dacht eigenlijk dat ik er geen last van zou hebben, behalve lichamelijk dan," verzuchtte ze zachtjes. Natuurlijk had ze wel wat angst gevoeld achteraf, maar ze had echt niet verwacht zulke flashbacks te krijgen.

Rowan Rivers

Ze ging weer zitten en door wat ze vertelde glimlachte hij zwak. 'Het is heel normaal, het is een deel van het verwerken. Dat doet pijn, is moeilijk en eng, maar het helpt je wel verder.' zei hij zacht tegen haar en hij pakte haar hand vast. 'Ik heb dat ook met het moment dat ik Andrea vond. Ik droom er ontzettend vaak over, soms zie ik het opeens voor mij. Dat is heel moeilijk en pijnlijk, maar het is een stukje verwerking, zodat ik er nu wel over kan praten, omdat ik het aan het verwerken ben,' zei hij zachtjes tegen haar. Hij vond het moeilijk om er over te praten, maar hij wilde haar laten zien dat hij uit ervaring wist dat het goed was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze staarde wat doelloos voor haar uit en luisterde naar Rowan zijn woorden. Hij vertelde dat het normaal was, dat het een deel van het verwerkingsproces was. Ze glimlachte wat waterig naar hem toen hij haar hand vastpakte. Rowan vertelde dat hij ook vaak droomde over hoe hij Andrea vond. Dat was een stukje verwerking en daardoor kon hij er wel over praten nu.
"Het is ook allemaal zo snel gegaan.." fluisterde ze nu zachtjes. "We waren zo gelukkig samen.. Ik hield zielsveel van hem. En ik merkte heus wel dat hij soms wat problemen had met het verwerken van incidenten op zijn werk, maar hij was te koppig om het toe te geven en hield het alleen maar voor zichzelf, hoe veel ik hem ook probeerde te steunen. Hij was zo lief, zo zorgzaam.. Tot hij aan de drank begon en soms zelfs aan drugs.." Katelynn slikte even moeizaam en schudde haar hoofd. "Ik kan er gewoon niet bij.. Ik snap gewoon niet hoe iemand zo erg kan veranderen.. Hoe hij mij zo erg heeft kunnen laten vallen.. Ik hield van hem, met heel mijn hart. En ik wilde geen aangifte doen omdat ik niet vond dat hij achter de tralies hoorde. Maar nu.. Nu wil ik niets liever dan hem achter de tralies hebben.." Tranen sprongen in haar ogen en ze haalde weer even diep adem. Het voelde ergens heel raar en ongemakkelijk om het over zoiets gevoeligs te hebben met Rowan, maar het voelde tegelijkertijd ook weer goed en luchtte op.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar en hij knikte langzaam, al vond hij het moeilijk om te horen, want op sommige momenten leek het bijna alsof ze het over hem had, al had ze hem nooit zo meegemaakt en hij hoopte dat het ook niet meer ging gebeuren. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij hield haar heel dicht tegen zijn lichaam aan. Het was fijn dat hij haar wel kon steunen, dat ze haar gevoelens deelde, dat had hij ook nodig. Op die manier bleef hij zelf ook praten en had hij ook het gevoel dat ze allebei eerlijk konden zijn over alles. 'Ik kan mij voorstellen hoe moeilijk het is om iemand zo te zien veranderen, maar hoe moeilijk ik het ook vind om te zeggen, ik kan mij ook wel in hem verplaatsen. Hij gaat nu twintig stappen te ver en hij zou nooit, maar dan ook nooit op deze manier met jou om mogen gaan, ondanks het gebruik van drank en drugs. Dat is op zichzelf al onverstandig, maar dat is nog geen reden om iemand zo te behandelen.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik hoop gewoon ontzettend erg dat ik anders voor jou kan zijn, dat ik er wel ben, dat je steun kunt vinden bij mij en dat je het gevoel hebt dat ik er altijd voor je zal zijn, want dat wil ik zelf wel. Heel erg graag, ondanks de fouten die ik gemaakt heb in mijn leven,' fluisterde hij nu. Hij wist nog heel goed hoe ze gereageerd had toen hij verteld had over zijn verslaving, of eigenlijk het feit dat ze totaal niet gereageerd had. Daarom wilde hij haar vertrouwen geven, maar was hij ook bang voor haar oordeel. Bang dat ze kwaad zou worden om hoe hij was, bang dat ze hem niet zou vertrouwen.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ademhaling was wat versneld. Ze voelde hoe Rowan zijn armen om haar heen sloeg. Het voelde fijn, het was fijn dat ze toch nog iemand had die haar steunde in deze tijd. Rowan vertelde dat hij zich kon voorstellen hoe moeilijk het was om iemand zo te zien veranderen, maar hij kon zich ook wel in Martin verplaatsen. Katelynn staarde hem met betraande ogen aan. Hij vertelde dat Martin natuurlijk wel veel te ver ging en nooit op deze manier met haar om mocht gaan, ondanks de drank en drugs. Daarna was het weer even stil en haalde Katelynn diep adem. Rowan zei nu dat hij hoopte dat hij anders voor haar kon zijn, want dat wilde hij zelf wel heel graag. Daarop knikte Katelynn kort.
"Beloof me alsjeblieft dat je nooit meer naar die troep grijpt.. Praat gewoon.. Anders trek ik het echt niet.." smeekte ze zachtjes. Al wist ze ook wel dat als hij het nu zou beloven, dat alsnog niets hoefde te zeggen. Ze had vaker verslaafden en ex- verslaafden meegemaakt. De meeste hadden weleens moeite om niet terug te vallen of vielen zelfs wel eens terug. Maar ze hoopte dat Rowan strek genoeg was om niet meer naar drank of drugs te grijpen.
"Zullen we zo gaan slapen?" stelde ze nu zachtjes voor. "Ik ben moe.." Ze merkte dat alles wat er speelde haar uitputte. En haar lichaam was sowieso nog erg snel moe.

Rowan Rivers

Ze bleef tegen hem aan staan en daarna vroeg ze of hij alsjeblieft wilde beloven dat hij van die troep af bleef. Hij keek haar doordringend aan en hij ademde diep in, dit vond hij heel erg moeilijk. Hij wilde het haar kunnen beloven. 'Ik ga het je niet beloven, omdat ik het nooit zeker weet en omdat er al zo veel momenten geweest zijn dat ik het niet volhield, maar ik zweer je dat ik er alles aan doe, écht alles. Ik wil je nooit pijn doen en ik wil niet verpesten hoe het nu gaat.' zei hij zacht en oprecht tegen haar. Toch kon hij niet ontkennen dat er momenten waren waarop hij enorm dicht bij een terugval was geweest, al had Steven hem vaak kunnen helpen. Het was ook vaak echt fout gegaan, maar de laatste tijd ging het goed, heel goed. Ze vroeg of ze gingen slapen, want ze was moe. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij nam haar zo mee naar het bed. Zodra ze zat begon hij al haar kleding los te maken, met een grijnsje op zijn gezicht.