The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Roy Nirash

Ze knikte en reageerde dat ze het natuurlijk wel wilde. Hij glimlachte daardoor even. "Sorry hoor, ik dacht dat ik er wel sterk genoeg uitzag." Plaagde hij terug naar haar.
"Ik ben trouwens Roy, en ik denk dat we samen nog veel samen zullen werken." Vertelde hij met een glimlach en hij stak zijn hand naar haar uit. Ze zei uiteindelijk wel dat ze het wilde doen en hij keek haar dankbaar aan.
"Bovendien denk ik dat jij een van de lichtste vrouwen bent hier, dus dat werkt het beste." Voegde hij er nog vrolijk aan toe.
"Voor de rest, willen jullie ervoor zorgen dat het hert klaargemaakt wordt, snij de huid eraf en snij het vlees in porties, maak alles goed schoon." Vertelde hij.

Ebony Blake

Ze grijnsde haar witte rechte tanden bloot toen hij plagend zei dat hij dacht dat hij wel dacht dat hij er sterk genoeg uitzag. 'Dat merken we zo vanzelf wel.' Zei ze hem met een lichte uitdaging. Hij stelde zich aan haar voor als Roy en hij verwachtte dat ze nog veel samen zouden werken. Ebony schudde zijn hand en stelde zich ook voor. 'Ebony.' Glimlachte ze. Beiden hielden ze duidelijk van aanpakken en doorwerken, dus het was inderdaad te verwachten dat ze veel samen zouden werken, er was hier namelijk heel veel werk te verrichten. Hij dacht dat zij wel een van de lichtste vrouwen hier was en dat werkte het beste. 'Mag ik dat als een compliment zien of houdt dat in dat ik er simpelweg was een scharminkel uitzie?' Vroeg ze hem en haar mondhoeken krulden iets omhoog. Ondertussen bewoog ze zich naar het geraamte toe en trok haar vest uit waardoor haar outfit simpelweg uit een spijkerbroek en een hemdje bestond. De zon brandend op haar huid voelde heerlijk warm, maar niet ideaal als er hard gewerkt moest worden.

Roy Nirash

Ze zei uitdagend dat ze het vanzelf wel merkten of hij sterk genoeg was, hij grijnsde daardoor even. Ze stelde zichzelf voor als Ebony en hij knikte even als kennismaking.
Er werd gevraagd of ze het als compliment moest zien of dat ze er simpelweg als een scharminkel uitzag. "Hmm, vul dat zelf maar in." Plaagde hij en hij gaf haar even een knipoog. Ze liep naar hun nieuwe onderkomen en hij ging achter haar aan.
"Zou jij ze aan haar willen aangeven?" Vroeg hij aan een andere jongen en hij wees even naar de bladeren op de grond. De jongen knikte gelukkig en hij keek zelf weer naar Ebony.
"Oké, daar gaan we." Sprak hij nu naar haar, hij pakte hij bij haar middel vast en tilde haar zonder al te veel moeite de lucht in.

Ebony Blake

Ze moest het zelf maar invullen zei hij haar plagend met een knipoog en ze grinnikte even. Het hele idee was dus dat Roy haar op zou tillen, een andere jongen haar de bladeren aan zou geven en zij ze erop zou leggen. Ook al zou ze zo snel mogelijk werken, dan nog waren ze er toch een hele tijd mee bezig om het hele dak te bedekken. Er was namelijk niemand anders die hen hielp met het dak te bedekken. Soepeltjes tilde hij haar de lucht in en zo snel en secuur mogelijk ging ze te werk. Al snel had ze een snel en goed werkend ritme te pakken. Ondanks dat hij haar optilde probeerde ze toch ook een beetje haar eigen gewicht te dragen door op de stevige steunpalen te leunen als ze erbij kon.

Roy Nirash

Hoewel ze niet zo zwaar was, viel het hem toch behoorlijk zwaar, hoe snel ze ook werkte, het duurde toch lang voor het hele dak bedekt was. Tussendoor had hij nog wat andere mensen aangestuurd om de zijkanten dicht te maken. Het leek hem het makkelijkste als er twee zijkanten dicht waren, dan waren ze ook beschut tegen de wind en de kou, waar nu nog niets van te merken was. Toen ze klaar was met het bedekken van het dak, liet hij haar met trillende armen zakken.
"Hoe licht je ook mag zijn, aan het einde werd je toch behoorlijk zwaar." Plaagde hij nu weer. Hij masseerde zijn schouders even en draaide zijn hoofd even heen en weer.
Inmiddels lag er alleen nog maar een karkas van het hert en was er vuur gemaakt.
"Goed gewerkt allemaal." Complimenteerde hij de mensen met een glimlach.
"Wie heeft er allemaal honger?"

Ebony Blake

Ze merkte dat hij het zwaar kreeg, wat ook niet meer dan logisch was natuurlijk. Ze mocht dan niet de zwaarste zijn, maar dan waren het nog veel kilo's die hij voor lange tijd in de lucht moest houden. Eindelijk was het dak volledig bedekt, net als twee zijkanten. Met trillende armen zette hij haar terug op de grond en plaagde haar dat ondanks dat ze licht was ze aan het einde toch behoorlijke zwaar werd. Ze keek hem even quasi beledigd aan om vervolgens te glimlachen. 'Niet meer dan begrijpelijk toch, ik vind het knap van je dat je het zo lang volgehouden heb.' Complimenteerde ze hem. Ze bekeek het resultaat en ze vond dat ze tevreden mochten zijn met wat ze vandaag allemaal bereikt hadden. Vluchtig trok ze haar vest weer aan en verstopte haar koude handen in de mouwen. Het begon nu avond te worden en dat merkte je gelijk aan de temperatuur, het koelde nu al flink af. Hoe later het werd, hoe erger dit natuurlijk zou worden.

Roy Nirash

In eerste instantie leek ze beledigd, maar vervolgens begon ze te glimlachen. Ze vond het niet meer dan begrijpelijk, ze vond het knap dat hij het zo lang volgehouden had.
"Ach." Zei hij, hij haalde zijn schouders even op, complimentjes, daar kon hij niet tegen.
De mensen leken allemaal wel honger te hebben, hij glimlachte erdoor. "Pak allemaal maar een stukje vlees en houdt die boven het vuur. We kunnen in groepjes van vijf personen eten, het is nu eenmaal niet anders." Sprak hij ze toe. De snelste vijf zaten al gauw met hun stukje vlees boven het vuur. Hij pakte zijn shirt weer op en trok die aan. Hij ging tegen een paal zitten en keek toe of alles wel eerlijk en goed verliep. Hij zat na te denken over hoe ze moesten slapen, ze hadden geen dekens en het koelde best flink af.

Ebony Blake

Per vijf konden ze met hun stukje vlees boven het vuur gaan staan, je hoefde geen rekendeskundige te zijn om er achter te komen dat dat enorm lang ging duren. Haar vest riste ze helemaal dicht. Waarom hadden ze er niet aan gedacht om hun mee voorraden mee te geven? Het was koud, maar warmer aankleden ging simpelweg niet. Terwijl Ebony met haar broertje stond te praten wachtte ze op hun beurt. Ondanks dat haar buik hevig protesteerde wachtte ze netjes af. Iedere keer als er vijf klaar waren stonden de volgende vijf alweer klaar om hun plek in te nemen. Ze hield er niet van om over zoiets een strijd te voeren, ze stak haar energie liever ergens anders in, en daarom bleef ze rustig wachten. Ondertussen waren vijftien groepjes van vijf geweest en het vlees werd steeds kariger, ze vroeg zich eigenlijk af of er nog genoeg over bleef.

Roy Nirash

"Hé, één stukje." Sprak hij nu een jongen toe die twee stukjes vast spietste aan een tak. De jongen deed net of hij hem niet gehoord had, daardoor kwam Roy overeind en pakte hem bij zijn schouder beet.
"Je hoorde me wel, eerlijk delen." Sprak hij streng. De jongen keek hem met een woedende blik aan. "Ik heb honger." Sprak hij.
"Wij hebben allemaal honger, leg het terug, nu." Zei Roy weer streng tegen hem. Maar de jongen keek hem met een uitdagende blik aan en zei dat hij het niet wilde. Roy pakte allebei de stukken vlees van de spies af en legde die terug.
"Dan krijg je helemaal geen eten." Klonk zijn stem, hij was boos omdat de jongen niet gewoon eerlijk was. De jongen sloeg hem met zijn vuist in zijn gezicht, waardoor Roy even schrok van hem.
Hij besloot niet terug te vechten, dat vond hij zwak.
"Dat was een lage streek van je, maar ik meende het, je krijgt geen eten zo." Sprak Roy donker. De jongen werd nog kwader.
"Weet je wat, bekijk het maar, wat een teringzooi hier, ik zoek het zelf wel allemaal uit." Gromde de jongen. "Best." Bromde Roy hem na. Hij veegde zijn neus af die wat bloedde en ging daarna weer zitten. De rest keek hem met wat grote ogen aan.
"Ga door met eten." Bromde Roy. Hij wachtte geduldig af tot hij aan de beurt was om te eten.

Ebony Blake

Onwillekeurig begon ze wat te trillen, puur door de kou. Ze had zich al dichterbij het vuur bewogen, maar het werkte niet echt. Het probleem was dat ze al een koukleum was, maar daarnaast waren deze temperatuurverschillen ook alles behalve handig. Dan had je ook het feit dat ze dit totaal niet gewend waren, dus was het feest al helemaal compleet. 'Nounou, kom op.' Plaagde haar broertje Finn haar toen ze kort even moest klappertanden. Hij sloeg even zijn armr om haar heen en wreef kort over haar bovenarm. Zacht duwde ze hem weg. 'Ik red me prima hoor, het trekt zowel bij, het is gewoon wennen hier.' Mompelde ze tegen hem. Haar blik was gevestigd op de oranje gele vlammen die het hout likten. Al snel werd haar aandacht getrokken door de harde stemmen. Ze keek op en zag nog net dat Roy een vuist in zijn gezicht kreeg. De jongen waar de vuist afkomstig van was verdween vervolgens alleen het bos in, waarschijnlijk niet wetend wat hem te wachten stond. Het was namelijk donker, maar er waren vast nog veel meer vreemde dieren, het bleef vast niet bij dat hert. Ze keek even de jongen na, waarnaar ze na Roy keek en ontdekte dat zijn neus bloedde. Hij bromde wat dat ze door moesten gaan met eten, want ze keken allemaal naar hem. Mensen wendden hun gezichten af en gingen verder met hun gesprekken. Ebony zag dat zijn neus nog bloedde ondanks dat hij het af had geveegd. Ze wurmde zich langs wat mensen en liep naar hem toe. Ze reikte een schone doek naar hem. 'Snuit je neus en knijp achter je neusbeen je neus dicht, je bloed namelijk weer.' Verzekerde ze hem met een vriendelijk glimlach, het was puur uit vriendelijkheid bedoeld.

Syauron Dewano

Hij had gehoord dat er opeens wat aan de hand was. Dat er iets geland was. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om zich daar mee bezig te houden. Hij had geen zin in gedoe, maar hij wist dat hij er wel een keertje aandacht aan moest geven. Hij had nu wat spullen gepakt en hij besloot voorzichtig een kijkje te gaan nemen. Hij hield niet van die onrust en hij wilde er eigenlijk wel voor zorgen dat ze allemaal uit de buurt zouden blijven, maar alleen was dat niet makkelijk. Daarom ging hij eerst maar opzoek naar anderen. Toen hij zag dat er iemand anders was die interesse leek te hebben liep hij naar haar toe. 'Nou, wat ben je van plan?' vroeg hij, heel direct en niet zo heel aardig. Hij wist alleen dat ze waarschijnlijk ook niets van het nieuwe bezoek moest hebben, dan wilde ze vast helpen.

Roy Nirash

Ebony kwam naar hem toe, ze was praktisch de enige die hij bij naam kende, verder kende hij niemand. Hij kreeg een doek van haar en ze vertelde hem wat hij moest doen. “Dank je,” zei hij zacht tegen haar. Hij pakte de doek van haar aan en snoot zijn neus daarin. Daarna kneep hij in zijn neus. Hij keek haar weer aan.
“Je wilt hem straks zeker niet meer terug?” Vroeg hij wat plagend aan haar, zijn woede was allang al weer bekoeld, hij hield absoluut niet van die vechtersbaasjes. Hij vond dat hij nu wel lang genoeg geknepen had en veegde de doek nogmaals langs zijn neus, maar daarna leek het wel over te zijn.
“Wat denk jij? Hoe gaan we ons deze nacht warmhouden?” Vroeg hij zacht, het was niet voor andermans oren bestemd want hij wilde niet dat mensen in de stress zouden schieten.


Lolita Samira

Ze hoorde iets lopen achter zich en daardoor spande ze aan, niet veel later hoorde ze een stem, ze keek om en bestudeerde hem even van top tot teen. Haar blik was wat minzaam. “Gaan mijn plannen jou ook maar íets aan?” Vroeg ze hem nu net zo direct. Als hij zo deed, kon ze ook zo terug doen. Ze kende hem wel, zijn naam was Syauron, maar verder leefden ze hier nooit zo erg met elkaar. Iedereen had een eigen huis en zorgde voor zichzelf. Er was niet echt heel erg veel behoefte aan sociaal contact, want dat betekende dat je met elkaar moest praten.

Ebony Blake

Hij nam de doek aan en deed wat ze had gezegd nadat hij haar bedankt had. Ebony glimlachte zwakjes op haar beurt. Plagend zei haar dat ze hem straks vast niet terug wilde. 'Inderdaad, daar zit ik niet helemaal op te wachten.' Grapte ze met een glimlach. Kort keek ze om naar haar broertje die nu zijn portie vlees boven het vuur aan het braden was. Terug keek ze naar Roy toen hij zacht vroeg of zij een idee had hoe ze zich warm gingen houden vannacht. Kort kauwde ze op haar lip en richtte haar blik op de grond. Met de neus van haar schoen stopte ze een steentje weg. 'Dat is een goede, ik weet het namelijk ook niet zo goed. Het temperatuurverschil is behoorlijk en het neemt vast alleen nog maar meer af.' Zei ze op haar beurt zacht. 'Is de raket al doorzocht? Hebben ze er stiekem toch niet aan gedacht om ons toch wat te voorzien van wat hulpmiddelen?' Probeerde ze uit wanhoop, ze kon het zich namelijk bijna niet voorstellen dat ze hen echt volledig aan hun lot overlieten. 'En anders is het ben ik bang vooral hopen dat het vannacht meevalt en moeten we morgen opzoek naar een beter oplossing en natuurlijk dit afmaken.' Zuchtte ze en verstopte haar koude handen in de zakken van haar vest. Het enige wat ze nu nog echt konden doen was het vuur en dicht bij elkaar blijven. Al was het de vraag of het vuur in andere opzichten wel verstandig was.

Roy Nirash

Ze leek het ook niet helemaal te weten. Het temperatuurverschil was behoorlijk en ze dacht dat dat alleen maar erger werd, hij knikte daardoor, dat dacht hij zelf ook. Daarna opperde ze of de raket al doorzocht was. Hij keek haar daardoor aan en schudde zijn hoofd.
"Die is nog niet doorzocht, we zouden inderdaad even kunnen kijken, je weet het niet en anders slopen we de bekleding van de stoelen waar we in zaten, dat is tenminste nog iets." Zei hij tegen haar met een glimlachje. Iedereen was nu klaar met eten en hij kwam overeind.
"Kom, laten we eerst eens kijken wat er over is voor ons." Het laatste groepje schuifelde naar de plek waar al het vlees lag en hij wierp als laatste een blik op het vlees, misschien was het maar goed ook dat hij die twee stukjes van de jongen had afgepakt, want er waren er nu nog precies twee over, wel wat schamele stukjes, maar ach, het was tenminste nog iets. Hij pakte er eentje en reeg die aan zijn stok.
"We gaan straks wel even kijken wat we kunnen vinden, ga je mee?" Vroeg hij aan Ebony. Zij had tenminste nog een vest aan, hij had alleen zijn shirtje. Het was heerlijk warm bij het vuur, hij hield de stok boven het vuur.

Syauron Dewano

'Niets, maar alleen red je het niet, ik zie hier niemand anders die je zou kunnen helpen. Als je verstandig bent, accepteer je daarom mijn hulp. Of je moet het gewoon zelf op willen lossen, dan laat ik je lekker alleen. Geen enkel probleem...' zei hij tegen haar, zijn stem klonk doordringend en zijn blik was hard. Hij haalde even een hand door zijn haren heen om haar daarna weer net zo strak aan te kijken.

Ebony Blake

Het was nog niet doorzocht, dus misschien viel daar nog wel winst uit te halen. Anders kon de bekleding wel van de stoelen gesloopt worden. Instemmend knikte ze. 'Dat is anders inderdaad ook een goede optie.' Ondertussen was iedereen klaar met eten en er waren precies nog twee stukken voor hen over. Omdat het allemaal zo lang duurde was haar honger gevoel verdwenen. Maar nu ze het stukje vlees voor zich zag, het aan de stok reeg en boven het vuur hield keerde het honger gevoel nog erger dan daarvoor terug. Zo dicht bij het vuur was het tenminste een stuk warmer en het gevoel in haar handen kreeg ze langzaam terug. Het zorgde wel dat haar vingers tintelden. Straks zouden ze wel even gaan kijken of ze iets konden vinden en Roy vroeg of ze mee ging. Ze knikte. 'Dat is goed, ik hoop echt dat we wat vinden.' Mompelde ze terwijl in het vuur bleef staren en haar vlees wat draaide. Ze had een naar voorgevoel, ze vond het maar niks dat die jongen het bos was in gegaan, alleen. Hij was misschien egoïstisch geweest en het was zijn eigen keuze, maar toch, ze gunde hem niet dat er iets gebeurde.

Lolita Charmant

Ze rolde even met haar ogen door zijn opmerking dat ze het alleen niet redde en hij zag niemand anders die haar zou kunnen helpen, als ze verstandig was accepteerde ze zijn hulp.
“Je bent wel een beetje een alfamannetje hé.” Sprak ze wat geïrriteerd tegen hem. Ze keek weer naar de raket, maar de mensen zelf waren vertrokken, ze zaten verderop, dat kon ze zien aan de rookpluim die tussen de bomen door opsteeg.
“Ik weet toch nog helemaal niet wat ik hiermee moet.” Gromde ze. “Ik moet eerst zien te weten komen of ze kwaad doen, wat ze van plan zijn, of ze nog meer mensen met raketten hier naartoe sturen. Dus ik moet ze eerst bespioneren en afluisteren voor ik ook maar een plan kan bedenken.”



Roy Nirash

Hij hoorde zijn maag nu gewoon tekeer gaan, niet echt een geweldig teken, maar ach, nu was het overleven, dit was heel anders dan ze allemaal gewend waren en zijn maag moest daar ook maar aan zien te wennen. Ze wilde wel met hem mee en ze hoopte dat ze echt wat vonden. Hij knikte daardoor.
Daarna staarde hij in het vuur, wat afwezig en vermoeid. Zijn stokje draaide hij elke keer weer langzaam om tot hij klaar was. Hij bleef bij het vuur staan en at er langzaam van. Het was vreselijk taai vlees, maar toch smaakte het, alleen maar omdat hij zo’n honger had.

Ebony Blake

Nadat haar stukje vlees eindelijk goed gegaard was at ze het langzaam op. Ze probeerde er zo lang mogelijk op te kauwen, in de hoop dat ze daardoor toch uiteindelijk een wat meer voldaan gevoel had. Een typische angstkreet doemde op uit de bossen. Met een ruk keek ze op, gespannen en met grote ogen gericht op het bos. Het was duidelijk afkomstig van een mannelijk persoon. Het was vast die jongen van net, het moest bijna wel. Het klonk als een echte angstige pijnkreet, er was hem duidelijk iets overkomen. Ze wist de naam niet eens van de jongen. Ze stond al op en pakte een van de wapens die eerder vandaag gemaakt waren. Echter greep haar broertje Finn haar bij haar bovenarm. 'Wat ben je van plan?'  Vroeg hij haar streng. 'Wat denk je? We kunnen hem toch niet aan zijn lot over laten?'  Vroeg ze hem verontwaardigd en trok haar arm los. 'Als jij het was dan zou je toch ook graag geholpen worden?' Haar stem klonk fel. Finn zuchtte. 'Natuurlijk, maar het is gekken werk. Het is donker, je ziet geen hand voor ogen en het is een totaal vreemde omgeving. Wie weet wat je zult aantreffen.'  Opnieuw was er die angst kreet en schreeuw om hulp.

Roy Nirash

Hij hoorde geschreeuw, angstig geschreeuw. Hij slikte daardoor even zacht, het zou niet meer dan logisch zijn dan dat dit de jongen was die hij net had weggestuurd. Ebony was al heel erg gauw verdwenen, waarschijnlijk wilde ze hem redden. Roy slikte even, hij werd aangekeken door heel erg veel mensen, zo te zien verwachtten ze echt dat hij er achteraan ging. Hij maakte een fakkel en ging daarna toch maar gewoon er naartoe, Ebony had een meningsverschil met iemand. Hij pakte een speer en liep zo het donker in. Hij ging dit zelf oplossen. Hij hoorde nog een keer de kreet en daarna werd het doodstil. Roy slikte daardoor even en zodra hij dichterbij kwam, schrok hij zich dood. Hij gruwelede ervan. De jongen was dood, aangevreten... Hij hoorde nog wat gegrom, maar zodra hij met de fakkel heen en weer bewoog, ging het gelukkig weg. Wel maakte hij zich heel erg snel weer uit de voeten en rende hij terug naar het kamp waar hij wat verwilderd aankwam.

Ebony Blake

'Dus we moeten hem maar dood laten ga?' Gromde ze en keek haar jongere broertje boos aan. Ze waardeerde het alles behalve van hem dat hij nu zo moeilijk deed. Misschien was het nu al wel te laat en was de jongen dood.  Roy kwam langs hen heen, pakte een speer en liep zo het donker in. Tevergeefs probeerde ze zich langs Finn te wurmen. 'Nee Ebony, hij gaat toch al. Je kan en hoef niet altijd de heldin uit te hangen! Dat doe je al meer dan zat, je hebt je al zo vaak opgeofferd. En nu kan ik je daar tegen beschermen dus doe ik dat ook!' Sprak Finn haar streng toe,   Ebony had altijd alles voor hem gedaan maar omdat hij er vanwege die eenkind regel er eigenlijk niet mocht zijn kon hij er niet veel aan doen. Maar nu en hier wel, dus deed hij dat ook. Ze wist dat Finn het goed bedoelde, maar zat ze nu niet op te wachten. Ze duwde hem aan de kant en rende hun kamp uit, al kwam ze Roy gelijk weer tegen. Hij kwam in de richting van het kamp gerend en zag er verwilderd uit. 'Heb je hem gevonden?' Vroeg ze hem gespannen en bezorgd. Haar adem hield ze gespannen in en was bang voor het ergste.

Roy Nirash

Hij hield de fakkel voor zijn zicht toen hij iets hoorde naderen. Het was Ebony. Daardoor stond hij even stil, ze vroeg aan hem of hij hem gevonden had. Het enige wat hij deed was knikken. Hij haalde even diep adem, hij moest nog dekens zoeken of andere spullen in de raket. Daardoor draaide hij zich weer om, nog steeds zwijgend.
Hij merkte nu pas dat zijn handen trilden, hij had het gevoel dat hij hier niet voor gemaakt was. Dat dode hert was anders, maar een mens... nee, dat vond hij afschuwelijk, ook al was de jongen zo naar tegen hem geweest. Hij liep naar de raket toe en plantte daar de fakkel in de grond. Daarna kroop hij de raket in en ging hij op zoek. Hij beet op zijn lip, er leek nergens een kist of een koffer te zijn of misschien een kast? Hij wist niet eens waar hij nu precies naar op zoek was en het frustreerde hem. Uiteindelijk ging hij op de rand van de raket zitten met zijn handen in zijn haren.

Ebony Blake

De enige respons die ze kreeg was een enkele knik, verder zweeg hij en liep zonder ook maar enig woord weg. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze hem nog, maar hij was al weg. Hij had hem gevonden, maar was niet mee terug gekomen. Oftewel 1+1 is.. De jongen moest wel dood zijn, maar Roy wilde er duidelijk niets over kwijt. Ze keek hem na en zag dat hij richting de raket liep. Ze zuchtte en liep terug richting het kamp. Ze wist niet of hij er heen ging om alleen te zijn of omdat hij opzoek ging naar eventuele spullen. Voor dat tweede had hij haar gevraagd om mee te helpen, maar hoe zwijgzaam hij net was had hij vast geen behoefte aan haar gezelschap. Ze liep terug naar haar broer en zocht een plekje om te gaan zitten. Vragend werd ze door hem aangekeken. 'Ja jij laat me niet gaan, nu was ik te laat. ' Snauwde ze zacht, zodat niet iedereen het hoorde.

Roy Nirash

Ebony had hem met rust gelaten en hij bleef nog heel even zitten, nadenkend en alles verwerkend. Hij had daar gewoon tijd voor nodig, dat was alles. Hij moest zijn rust pakken en erover nadenken, dan ging het het beste met hem. Hij haalde een paar keer diep adem en daarna ging hij weer op zoek naar een opening. ineens had hij het. Aan de zijkant van de raket zat een luikje, en wanneer hij die opende vond hij alles wat ze nodig hadden: Water, een grote verbanddoos en dekens, heel veel dekens. Hij haalde opgelucht adem en begon alles mee te slepen naar het kamp, dat gelukkig niet ver was. Er werd niet gesproken over de jongen, maar de meeste mensen waren wel enthousiast doordat ze iets warms hadden. Er waren genoeg dekens voor iedereen, er bleef er alleen ééntje over... Roy stond er een tijdje mee in zijn handen, maar spreidde die daarna uit op de grond. De jongste kinderen konden daarop liggen.
"Ik stel voor dat iedereen vanaf zestien jaar verantwoordelijk genoeg is om de wacht te houden. Twee aan twee wordt er gewaakt. Het vuur moet aanblijven om ongedierte op afstand te houden. Ik zal de eerste nemen, wie helpt me?" Vroeg hij nu weer met een krachtigere stem.

Ebony Blake

Finn zuchtte, hij wist hoe koppig zijn zus kon zijn en hij wist dat het verstandiger was om nu zijn mond dicht te houden. Ebony was zo diep in haar gedachten verzonken dat ze niet door had dat Roy met allemaal spullen aan kwam zetten. Pas toen mensen er op reageerden merkte ze het pas op en stond ze op.Hij was aankomen zetten met dekens, een verbanddoos en water. Dat konden ze zeer zeker wel gebruiken. 'Wat fijn dat je toch spullen gevonden heb' Glimlachten Ebony oprecht en pakte de deken waar ze recht op had en een voor Finn en bracht die naar Finn toe. Roy begon over de wacht houden en wie hem daar vannacht bij wilde helpen. Ze wilde net zeggen dat ze dat wel wilde, slapen kon ze toch niet waarschijnlijk, maar Finn was haar voor. 'Ik wel.' Zei hij terwijl hij zijn hand opstak en vervolgens opstond. Vragend keek Ebony Finn aan. Finn had door dat zijn zus dat ook op haar schouders wilde nemen en was haar daarom net voor, ze kon haar slaap wel gebruiken nadat ze zo hard gewerkt had vandaag en hij wilde haar tegen zichzelf beschermen. Hij kende haar langer dan vandaag, ze liep zichzelf vaak voorbij, wilde teveel. Finn liep naar Roy toe.

Roy Nirash

Ebony glimlachte hem toe, ze vond het fijn dat hij toch spullen gevonden had. Hij knikte. "Ja, ik ben er ook blij mee." Zei hij zacht tegen haar terug. Hij zag hoe ze twee dekens pakte en eentje aan een jongen gaf. Diezelfde jongen wilde wel samen met hem de wacht houden en hij knikte daardoor.
"Pak jullie rust, dan wekken wij over een paar uur de volgende twee." Zei hij tegen de rest die vermoeid naar binnen gingen om te slapen. Hij keek de jongen aan en stak zijn hand uit.
"Roy." Sprak hij kort tegen hem. Daarna ging hij bij het vuur op een boomstam zitten.