The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

The 100
Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Waar men altijd bang voor was is gebeurd, er heeft een nucleaire oorlog plaatsgevonden waardoor de mensheid zichzelf weggevaagd heeft van de aarde. De enige overleefden zijn circa 4000 inwoners van ruimtestations die boven de aarde rondcirkelen. De ruimtestations hebben zich bij elkaar gevoegd waardoor er één geheel is ontstaan: ‘De ark’.  Op dit moment zijn ze 97 jaar verder en de problemen nemen toe. De hulpmiddelen zijn schaars en op elk misdrijf staat de doodstraf, tenzij de dader de leeftijd van achttien nog niet heeft bereikt. Een ander groot probleem op de ark is de zuurstof. Er is steeds minder zuurstof terwijl de bevolking stijgt ondanks de één kind regel. Ze zijn opzoek naar een oplossing voor dit probleem, zonder de helft van de bevolking uit te moeten roeien. Honderd jeugdige bewoners, veroordeeld voor wat op de vooroorlogse Aarde relatief kleine misdaden en misdrijven zouden zijn geweest, worden nu beschouwd als "overtollig" en worden op een missie gestuurd om te testen of het aardoppervlak weer bewoonbaar is geworden. Wat zullen ze aantreffen? Overleven ze überhaupt de reis naar de aarde toe? En zijn ze in werkelijkheid wel echt de enige overlevenden?

Je speelt een jongeren die terugkeert naar de aarde. Eenmaal daar blijkt het in eerste instantie mooier te zijn dan verwacht. Het land is prachtig groen, er is water, bomen, meer dan genoeg zuurstof, maar het belangrijkste is dat het bewoonbaar is. Echter heeft de nucleaire oorlog na al die jaren nog wel zijn sporen achtergelaten. Door de radioactiviteit die is vrijgekomen hebben wezens zich gemuteerd en zijn ze niet meer zoals wij het kennen. De aarde heeft zich aangepast. Daarnaast blijken ze niet de enige overlevende te zijn.  Een grote groep krijgers, genaamd ‘The Grounders’ hebben het overleefd en zijn  niet blij me de komst van de zongenaamde ‘Sky people’. Als dat al niet genoeg problemen geeft  is er ook nog het probleem dat honderd jongeren aan hun lot over worden gelaten. Er is geen echte leider hier op de grond. De jongeren hebben wel armbanden om waarmee de ark contact met hun kan zoeken en zien hoe hun lichamelijke gesteldheid is om zo te zien of het bewoonbaar is, maar is dat genoeg om de jongeren in bedwang te houden? Of zullen ze zich juist keren tegen hun volk?



Lijstje

Naam:
Leeftijd:
Foto:
Karakter omschrijving:
Groep: Sky people/Grounders

Roy Nirash
22 jaar
http://fc03.deviantart.net/fs44/f/2009/119/f/c/AT__Roy_by_Ninjatic.jpg
Roy is toch wel een lichtelijke nerd, dingen kunnen hem vreselijk interesseren en hij kan er soms zo diep op in gaan dat het voor anderen niet eens leuk meer is, maar hij kan zich helemaal uitleven op een op het oog saai onderwerp. Roy heeft wel een grote fantasie die soms ook nog wel eens door kan slaan. Hij is verder vreselijk slim, maar niet echt heel erg sociaal naar anderen toe, hij lost dingen veel liever alleen op, zonder dat iemand hem ook maar lastig valt, als iemand dat doet, kan hij nog best kribbig worden.
Soms zegt hij ook weleens iets wat hij beter niet had kunnen zeggen, wat dat betreft, denkt hij echt niet na. Hoe slim hij ook kan zijn, zo anders en raar kan hij overkomen.
Sky People

Naam: Syauron Dewano
Leeftijd:24
Foto: Kan heel wisselend reageren, kan agressief en afstandelijk overkomen, maar als hij je mag gaat hij voor je voor je door het vuur. Je moet hem wel echt leren kennen, hij zal niet meteen zijn ziel blootleggen en als je iets verkeerd zegt, kan hij heel erg heftig reageren.
http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2011/320/6/e/cowboy_by_grinch7-d4gcmq8.jpg
Groep: Grounders

Naam: Ebony Blake
Leeftijd: 19 jaar
Foto: 1 + 2
Karakter omschrijving: Ebony is een stoere en slimme meid met een eigen willetje. Ze weet goed wat ze wilt en als ze iets in haar hoofd heeft is het lastig om dit eruit te krijgen, als ze ergens voor gaat dan doet ze het ook goed. Dit houdt wel in dat ze erg koppig is. Ze is sociaal en spontaan aangelegd, maar dit betekend niet automatisch dat ze altijd op gezelschap zit te wachten en enorm veel vrienden heeft. Je kan best zeggen dat ze een control freak is, doordat ze best wel perfectionistisch is kan het na haar zeggen altijd beter wat er voor zorgt dat ze bijna nooit tevreden is. Ze doet dingen liever zelf dat het naar haar idee goed gebeurd, dan de touwtjes uit handen te geven. Meestal ligt ze goed in de groep, maar ze is over het algemeen niet een haantje de voorste. Verder is ze wel heel erg leergierig en nieuwsgierig en voelt ze zich vaak heel verantwoordelijk. Een van haar valkuilen is dat ze voor de mensen die het waard zijn en ze vertrouwt er altijd voor de volle honderd procent wilt zijn. Het gevolg hiervan is dat ze zich zelf nog weleens vergeet en hierdoor zelf problematiek krijg. Ze moet eigenlijk leren zichzelf soms wat meer op de eerste plek te zetten in plaats van altijd maar er voor anderen te zijn.
Groep: Sky people/Grounders: Sky people

Ik heb alleen geen idee hoe we moeten beginnen XD

Oh en wilde ook nog een grounder
Lolita Charmart
19 jaar
http://www.deviantart.com/art/Redhead-Girl-Ballpoint-Pen-310870595
Onwijs fel en slim. Ze weet heel erg goed wat ze wil en hoe ze het wil en om dat doel te bereiken, doet ze alles. Ze is net een vos, af en toe kan ze ook wat achter de ellebogen zijn en als je haar goed kent is ze te vertrouwen, maar niet voor iedereen, ze speelt graag informatie door aan de tegenpartij en doet net alsof ze je vriend is.
Grounder.

Ik ook niet, laat dat maar aan degene over die er het meeste van weet xd haha

Ebony Blake

De lichten schoten uit, er kwam een gezoem voor in de plaats. De riemen sneden in haar huid, zaten strak aangesnoerd. Ze knipperde met haar ogen om ze zo een beetje aan de duisternis te laten wennen, in de hoop toch wat te kunnen zien. 10, het aftellen was begonnen. 9, de zware stem dreunde door de gehele ruimte heen. 8, ze had het heet en haar ademhaling was versneld. 7, het meisje twee stoelen verderop prevelde zachte smekende woorden. 6, ze gingen nu toch echt na de aarde toe. 5, haar ogen kneep ze dicht, de spanning nam toe. 4, zouden dit haar laatste adem teugen zijn? 3, dan moest ze er maar extra van genieten en diep ademde ze in. 2, het werd ineens muisstil. 1, haar adem hield ze in. De raket schoot met een enorme kracht en kabaal los van de Ark. Ze hoorden mensen om haar heen gillen en huilen terwijl het ding zich een weg zocht naar beneden. Haar kaken klemde ze stevig op elkaar terwijl ze zich van de rest probeerde af te zonderen, ze probeerde de geluiden om haar heen te vergeten. Er leek geen einde aan te komen, haar klamme handen balden ze tot vuisten. Op dat moment kwam de raket met een schok tot stilstand, of in ieder geval zo voelde het. Ze waren op de aarde en de parachute was vrijgekomen. Direct schoten haar ogen wagenwijd open en het licht kwam knipperend tot leven. Ze keek gespannen om zich heen en niet veel later ontmoette het ding met een harde klap de grond. Hard raakte ze met haar achterhoofd de rand van haar stoel. Haar hart klopte in haar keel. 'Zijn we geland?' Hoorde ze een stem paniekerig. Ze taste de ruimte af met haar blik en bekeek de geschrokken bleek weggetrokken gezichten. Iedereen leek ongedeerd? Ze hoorde riemen los schieten en zag mensen opstaan. Diep ademde ze in en volgde de rest door haar riem los te maken en op te staan. De grote zware deuren kwamen piepend tot leven en bewogen zich van elkaar, een fel licht zocht zich een weg naar binnen en direct kneep ze haar ogen tot spleetjes vanwege het onverwachte felle licht. Waren ze op de aarde?

Roy Nirash

Hij had veel berekeningen gedaan in de Ark en was eigenlijk tot de conclusie gekomen dat de aarde helemaal niet meer gevaarlijk was, ze zouden gewoon weer terug kunnen komen, al was er een raadsel waar hij niet helemaal uit kwam, er was nog leven, maar hoe hadden die het overleefd? Op welke manier was dit gegaan en er zouden ook de nodige mutaties plaats hebben gevonden. Hij vond het spannend, maar hij was niet bang, zoals de rest. Hij hield zijn ogen gesloten en wanneer de raket stilstond, opende hij zijn ogen meteen weer. Er werd paniekerig gereageerd.
"Rustig." Mompelde hij. Hij klikte zijn gordel los en als een van de eerste sprong hij uit de raket. Het gras kietelde aan zijn benen en hij glimlachte breed door het zonlicht. Heerlijk dit!



Lolita Charmart

Met samengeknepen ogen had ze naar de lucht gekeken, er was iets raars aan de hand, dat raars bleek steeds dichterbij te komen, het ging razendsnel, het leek in eerste instantie op een meteoriet, maar het bleek een raket te zijn. Ze fronste haar wenkbrauwen even.
"Wel verdomd..." Mompelde ze nu. De grond trilde toen het ding neerstortte en ze bleef even aan de grond genageld staan, wel uit beeld, vlakbij haar hutje.

Ebony Blake

Met de stoet mee liep ze naar buiten, de buitenlucht tegemoet. Diep ademde ze in, de frisse lucht. Dit was het dus, de aarde waar altijd over gesproken werd, waar ze zoveel over had gehoord en zoveel over had geleerd. Het zuchtje wind liet haar bruine lokken opwaaien en kriebelde in haar gezicht. Overal zag ze bomen, gras, bloemen, planten. Ze waren midden in een bos beland, waardoor de raket enigszins verdekt opstond. Haar blik viel op de armband rond haar rechterpols. Ze probeerde hem te bewegen, maar hij zat muurvast. Voordat ze gingen werden de armbanden omgedaan zodat ze hun in de gaten konden houden op aarde, zo ook hun lichamelijke gesteldheid. Als de aarde bewoonbaar bleek te zijn zouden ze allemaal terugkeren. Ze waren de proefkonijnen, maar tot nu toe leek het toch echt bewoonbaar te zijn. Aan de binnenkant van de armband zitten twee naalden die in haar huid geboord zitten, die zo alles meten. Ze keek na de prachtige heldere lucht. Het was vreemd dat ze nu op de blauw met witte en groene bol stond waar ze altijd na keek. Nu waren ze hier veilig geland, maar hoe nu verder? Haar hoofd werd weer helder en ze wist wat haar te doen stond. Haar broertje, ze moest haar broertje vinden. Op de ark was de één kind regel van toepassing, maar haar ouders hadden die regel overschreden. Jarenlang hebben ze hem verborgen kunnen houden, totdat ze verraden werden. Ze wist niet zeker of haar broertje ook mee is gestuurd na de aarde, het ging namelijk zo snel dat ze niet iedereen had gezien. Maar ze had hoop, hoop dat ze weer herenigd zouden worden. Vluchtig liep ze door de mensen menigte, zoekend naar dat o zo bekende gezicht. Zorgvuldig ging ze iedereen af.

Roy Nirash

Er was een hoop geroezemoes te horen onder de mensen die met de raket waren meegenomen. Een paar zaten nog binnen, weigerden hun gordels af te doen en de rest staarde stomverbaasd wat in het rond. Ze leken niet eens meer mensen, meer zombies. Maar de hersenen van Roy werkten op volle touren. Hij klauterde op de raket en ging staan.
"Mensen!" Riep hij, om de aandacht te krijgen.
"Hé!" Klonk zijn stem nog harder en langzaam draaiden de hoofden zijn kant op.
"Ja, we zijn inderdaad ook aarde en ja, we kunnen hier leven. De lucht is gezond, er is voldoende zuurstof en de zon schijnt. Maar denk niet dat het hier een paradijs is. We zijn testpersonen." Hij hief zijn pols met de armband in de lucht.
"Het kan dus nooit zo zijn dat we hier echt veilig zijn, daarom wil ik dat iedereen op zijn hoede is. We moeten elkaar beschermen tegen welk kwaad dan ook!" Riep hij de mensen toe om ze wat meer vertrouwen te geven.

Ebony Blake

Een harde stem donderde door de lucht, waardoor haar aandacht direct werd getrokken. Ze draaide zich in de richting van het duidelijk stemgeluid, afkomstig van een gedaante die op de raket stond. Hij ratelde precies haar gedachten op, iemand die het tenminste begreep en nuchter was. Hij hief zijn arm op en de armband glom in het felle zonlicht. Vluchtig keek ze om zich heen. 'En hoe zie je dit dan voor je?' Hoorde ze iemand roepen. 'Nee, nee ik heb een veel beter plan.' Begon de ander. 'Laten we die achterlijke armbanden gewoon af doen, dan kunnen ze al helemaal niet meer de baas spelen en zijn we eindelijk van die gekken af!' De jongen die dit riep herkende ze, hij was altijd al een troublemaker geweest en zorgde altijd voor problemen. Toch hoorde ze mensen instemmen en zuchtend schudde ze haar hoofd.

Roy Nirash

Er werd geroepen hoe hij dit allemaal voor zich zag, daarna had een ander een beter plan, de armbanden gewoon af doen, dan konden ze niet meer de baas spelen en waren ze van die gekken af. Roy slaakte een diepe zucht.
"Jullie kunnen het ook allemaal lekker zelf uitzoeken." Mopperde hij nu. "Ik probeer te helpen, als we bij elkaar blijven, staan we sterker, maar als jullie dat niet willen, ook prima. Doe allemaal jullie eigen ding, dan zien we wel wie van ons er uiteindelijk overblijft." Gromde hij, daarna sprong hij weer van de raket af en slenterde hij weg met zijn handen diep in zijn zakken weggestoken.

Ebony Blake

Ze rolde met haar ogen en vervolgde haar weg, op zoek naar haar broertje. Op het moment dat ze het op wilde geven omdat ze hem nergens zag hoorde ze iemand haar naam roepen. Abrupt draaide ze zich en vloog in de armen van haar broertje. Alhoewel broertje, hij was zo´n ander halfjaar jonger dan haar, maar echt een boom van een vent geworden. Hij was minstens vijftien centimeter langer dan haar. ´Zo hee, jij bent gegroeid.´ Zei ze lachend terwijl ze een stap achteruit deed en hem bekeek. ´Natuurlijk zussie, ik blijf niet altijd het kleine jongere broertje.´ Grijnsde hij. Nadat iemand hen had verraden werd haar broertje gelijk meegenomen, sinds zijn zestiende had ze hem niet meer gezien. Hij was in de zo genoemde jeugdgevangenis terecht gekomen waar de jongeren terecht kwamen die een misdaad hadden gepleegd, hoe klein het ook was. Als je volwassen was, dan was het simpel, werd je ter dood veroordeeld en van de Ark gegooid. Ondanks dat haar broertje er dus niet mocht zijn waren ze enigszins goedgezind en werd hij vastgezet. Nu waren ze toch niet meer op de Ark en mocht iedereen wel weten dat hun broer en zus waren. Ze draaide zich om na de gedaante op de raket en merkte dat hij wat woorden gromde en er vervolgens vanaf sprong. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij weg en nieuwsgierig keek ze naar hem. Ze had een hekel aan de leiders op de Ark, maar ze was zich er goed van bewust dat ook hier wel iemand de leiding moest nemen. Anders zou de groep al snel uit elkaar vallen. En hij, hoe hij daar net optrad was misschien daar wel de juiste persoon voor.

Roy Nirash

Hij schopte een steentje voort en hoorde de jongeren praten, waarschijnlijk ging het over hem, over wat hij gezegd had, maar hij negeerde het maar. Als ze hem niet wilden geloven en er geen vertrouwen in hadden, dan hadden ze pech, dan gingen ze hun eigen lot maar tegemoet. Hij ging zitten op een omgevallen boomstronk en haalde wat papieren en een pen uit zijn borstzak. Daar stonden wat berekeningen op die hij had gemaakt. Hij noteerde nog wat kleine dingetjes, maar hij zag in dat zijn voorspellingen eigenlijk redelijk goed waren, al zag het bos waarin hij zat er als een jungle uit, je zag niets meer van alles wat hier vroeger bestaan heeft, al die prachtige gebouwen, de mooie architectuur, alles was verdwenen.... Hij zuchtte even diep en keek even naast zich, hij fronste zijn wenkbrauwen, er zat daar een diertje met nieuwsgierige kraaloogjes naar hem te kijken, het was zo groot als een muis en had de vacht van een tijger... toch was het een muis. Het piepte wat en richtte zich naar hem op, brutaal en nieuwsgierig. Roy glimlachte er een beetje door, maar bekeek hem gefascineerd.

Ebony Blake

Ze praatte elkaar bij, ze hadden elkaar zo'n tijd moeten missen. Na die vreselijk helse dag hadden ze elkaar niet meer gezien en hebben ze hun tijd in eenzaamheid moeten doorbrengen. Echter terwijl hun bezig waren met hun familiereünie werd het in de groep steeds onrustiger en begonnen sommige de omgeving te verkennen. Op de Ark hadden ze er duidelijk niet helemaal over na gedacht dat de jongeren zich ook tegen hen konden keren, nu ze niet meer de volledig macht over hun hadden. Er doemde een gekrijs op vanuit de bossen en de persoon kwam in hun richting gerend. Zij was een van de personen die de nieuwe omgeving was gaan verkennen, maar tot een schokkende ontdekking was gekomen. De jonge meid kwam gillend de bossen uitgerend en Ebony keek fronsend naar haar. 'Ik zag een beest, met twee hoofden. ' Begon ze overstuur, terwijl ze voorover stond, happend naar adem. 'Het leek wel een hert, ik begrijp het niet, het zag er angstaanjagend uit en keek me zo agressief aan.' Stamelde het meisje van een jaar of veertien.

Roy Nirash

Er kwam een meisje in zijn buurt, ze was jong en ze kwam naast hem zitten, hij praatte een beetje met haar, helaas snapte ze vrij weinig van zijn berekeningen en met wat hij hier wilde bereiken, maar op zich maakte dat hem nog niet eens zo heel erg veel uit, hij kon even rustig met iemand praten, dat had hij gemist. Ineens zat ze verstijfd van angst, haar vinger ging iets omhoog en ze trilde, daarna was ze ineens weg. Wat verdwaasd keek hij haar na, hij hoorde haar gillen en toen hij voor zich keek, zag hij waar ze bang voor was. Het was een hert, het stond daar, machtig. Hij knipperde met zijn ogen toen hij zag dat het dier twee hoofden had, hij boog zijn hoofden, het gewei was gigantisch. Ineens kwam het dier op hem afstormen.
"Verdomme." Bromde hij nu, hij sprong overeind en klauterde in een boom, zo snel als hij kon. Het dier ramde de boom, vastberaden om hem te pakken te krijgen.
"Help me!" Riep hij uiteindelijk maar, want hoe kwam hij hier anders uit?

Ebony Blake

Verschillende mensen snelde op haar af en de angst nam gelijk toe in de groep. Angstig en met grote ogen werd de omgeving afgezocht. Ebony kwam overeind en luisterde na wat het meisje te vertellen had. Haar aandacht werd al snel getrokken door wat anders, geroep vanuit het bos. Fronsend keek ze in de richting van het bos. 'Dat is vast Roy, ik was met hem in bos, het beest is vast naar hem toe gegaan!' Zei het meisje geschrokken en chaotisch. Er voor om hulp geroepen vanuit het bos. Het moest dus om een tweekoppig hert gaan, interessant. Het scheelde dat Ebony niet angstig was aangelegd en rende het bos in, totaal niet voorbereid, impulsief. Haar adem stokte bij het zien van het machtige dier. Het dier ramde tegen een boom aan met zijn gigantische gewei. Haar blik liet ze over de boom glijden en ze ontdekte een persoon. Al snel herkende ze de persoon, hij was de gene die straks gesproken had. Een enkeling was haar gevolgd, maar de meeste waren verstijfd van angst en achtergebleven. Natuurlijk konden ze ook niet allemaal helpen, dus was ze allang blij dat ze niet alleen was. Met haar blik tuurde ze de grond af en de eerste beste grote stok pakte ze van de grond. Of het verstandig was, ja dat was de vraag, maar de boom leek het steeds zwaarder te krijgen. Ze draaide zich om na de anderen die wel mee waren gekomen. 'Pak iets om je te verweren, ik trek zijn aandacht, anders duwt dat beest de boom nog omver.' Nadat ze was uitgesproken floot ze op haar vingers waarmee ze de aandacht van het dier trok. Direct keek het in hun richting, met zijn grote angstaanjagende ogen. Ze slikte, ze had op een wat zachtaardiger beestje gehoopt. Het hert liet de boom even voor het was en stormde op de groep jongeren af die zich enkel kon verdedigen met wat natuurlijk materiaal. Ebony sprong behendig opzij en raakte het dier op zijn flank, wat een brullend geluid als gevolg had en hij wat opzij deinsde. Het dier schraapte over de grond met zijn hoeven en maakte een snuivend geluid. Een van de jongens raakte het dier op zijn rug, maar het dier werd er alleen maar vechtlustig van, maar ze hadden niet bepaald een andere keuze. Ze hadden geen wapens op dit moment.

Roy Nirash

Een meisje kwam voorop, boven wonder kwamen er meerdere, hij had het niet verwacht, ze waren allemaal zo bang, het was haast ongelooflijk dat ze zo bang waren, hier konden ze toch niets mee beginnen, die mensen gingen het toch niet overleven zo?
Het meisje floot op haar vingers en trok zo de aandacht van het beest. Tot zijn opluchting liet het dier de boom met rust en hij haalde even diep adem, maar ze leken het niet te redden tegen het gigantische hert. Hij brak een tak af, scherpte het vluchtig iets aan en sprong toen met een oerkreet uit de boom, hij had het nodig, zo heldhaftig was hij normaal niet, maar hij moest wel, hij moest ze helpen. Hij zat op de nek van het beest, het schudde wild met zijn kop en werd helemaal gek.
"Yihaaa." Riep Roy, hij klemde zich stevig vast, hief de tak in de lucht en doorboorde de nek van het dier, hij wankelde even, maar viel daarna met een doffe klap op de grond. Roy duwde tegen het zware lijf. Zijn been zat eronder vast, met wat gerotzooi kreeg hij die eronder uit en hij stond op.
Hij veegde langs zijn voorhoofd en haalde diep adem.
"We hebben tenminste eten voor vanavond." Sprak hij met een lichte grijns. Daarna keek hij naar de paar mensen die hem geholpen hadden.
"Bedankt. Zo zien jullie maar weer, we moeten ons hier echt voorbereiden, we hebben wapens nodig, messen, speren en pijlen en ook vuur." Vertelde hij ze nu, daarna keek hij weer even hoofdschuddend naar het grote monster voor hem. Mutanten dus...

Ebony Blake

Het beest werd alleen maar woester en op het moment dat ze verwachtte dat het dier haar aan zou vallen sprong de persoon uit de boom en belandde op de nek van het dier met oerkreet en al. Stevig hield hij zich vast en met de tak doorboorde hij de nek van het dier. Het dier zakte neer op de grond en de rode vloeibare substantie gutste uit het gat in zijn nek. Ebony wilde net gaan helpen omdat hij met zijn been vast zat, maar hij had zich al los gewurmd en was opgestaan. De mensen die het zagen klapte om zijn heldhaftige en moedige actie. Met een grijns sprak hij uit dat ze nu tenminste wel voedsel hadden vanavond. Een lichte grijns vormde zich rond haar lippen. 'Daar heb je zeker gelijk in, vet zat.' Met de punt haar schoen duwde ze zacht tegen het dode dier aan. Ook al was het dier nu dood, het tweekoppige dier bleef er angstaanjagend uit zien. Hij vervolgde zich met wijze woorden dat ze zich moesten voorbereiden en de paar mensen die er stonden knikte wat. 'Ik denk dat we ook gelijk moeten beginnen met een kamp te bouwen, we zijn onbeschermd en iedereen en alles kan ons nu aanvallen omdat we onbeschut zijn..'

Roy Nirash

Er werd voor hem geklapt, hij keek de mensen wat bevreemd aan. "Als we dat elke keer doen wanneer er wat gebeurd, houden we geen handen meer over." Bromde hij om hun onnozelheid. Misschien moest hij niet zo hard voor ze zijn, hij was de enige waarschijnlijk die zich op deze situatie had voorbereid, de rest had niet geweten wat hun zou overkomen, die hadden gedacht dat ze gewoon dood gingen.
Het meisje dat voorop liep tijdens zijn reddingsactie prikte even met haar schoen in het dier. Hij schudde zijn hoofd even door wat ze zei.
"Vet is niet lekker." Sprak hij met een glimlach. De mensen die bij hem stonden die knikten even door zijn woorden over de wapens. Het meisje opperde een kamp te bouwen en hij knikte door haar woorden.
"Precies, misschien is een kamp nog wel belangrijker op dit moment, als het straks donker wordt, moeten we ergens kunnen schuilen." Vertelde hij. Hij keek de aanwezigen aan.
"Ik stel voor dat een stuk of vijf mensen aan de gang gaan met wapens maken. Wie heeft er ook maar enig idee van hoe dat gedaan moet worden?" Een paar jongens staken aarzelend hun hand op. "Prima. Ga aan de slag." Sprak hij ze toe. De rest die overbleef van het kleine groepje keek hij weer even aan.
"We moeten palen hebben, bladeren en alle andere dingen die jullie denken dat we kunnen gebruiken voor een hut." Hij vond dat de rest er maar in kon stikken, die leken toch niets te willen dus dan hadden ze ook pech, dan werden ze maar opgevreten. Waren ze ook meteen van dat gezeik af.

Ebony Blake

Ze keek hem vanonder haar wenkbrauwen aan. 'Liever dit dan een scharminkel waar niets aan zit.' Zei ze zoetig en glimlachte. Ondanks dat hij commanderend overkwam begonnen mensen toch hun taken uit te voeren, ze hadden duidelijk behoefte aan duidelijkheid en leiderschap. Vooral nu er iets was gebeurd wat men niet voorzien had was die behoefte aan duidelijkheid al helemaal aanwezig. Ieder voor zich begon aan zijn taken. Ze zag haar broertje beginnen met het maken van wapens terwijl zij zich geluidloos en vluchtig door het bos bewoog zoekend na materialen die ze konden gebruiken voor hun kamp. Ze besloot eerst voor takken te gaan dus begon ze haar zoektocht na stevige taken. Haar omgeving hield ze goed en nauwlettend in de gaten, want het zou vast niet alleen bij dat gekke hert blijven. Vluchtig en soepeltjes deed ze haar werk. Ze verzamelde takken, liep terug na de verzamelplek, legde haar verzameling neer en keerde terug om meer te zoeken. Ze moesten snel beginnen met bouwen, zodat ze hopelijk voor het donker al een stuk verder zijn en enigszins beschermd.

Roy Nirash

Hij besloot alle materialen die de mensen gevonden hadden te selecteren, sommigen konden er echt niets van, er zat echt troep tussen, maar het was niet anders. Ze waren allemaal wat in paniek en hij merkte dat ze het echt nodig hadden dat ze aangestuurd werden. Hij selecteerde een paar stevige palen en riep een jongen bij zich om eerst samen gaten te maken en daarna de palen de grond in te timmeren, het waren er acht in totaal. Zes voor de buitenkant en twee steunpalen voor binnen. Met lianen bond hij takken aan elkaar voor een geraamte dat op het dak zou komen. Hij trok zijn shirt uit, hij had het bloedheet, het was ook warm hier, de zon waren ze al een tijdje niet meer gewend natuurlijk.
"We hebben genoeg." Zei hij toen de mensen weer terugkwamen van hun verzameltochten. "Ik heb een paar lichte vrouwen nodig die de bladeren op het dak kunnen leggen, goed opletten, het moet helemaal bedekt zijn, als er regen komt, willen we niet nat worden, natuurlijk." Glimlachte hij.

Ebony Blake

Nu iedereen een beetje enigszins wist wat hij moest doen kwam er toch wat schot in de zaak. Voor iedereen was het natuurlijk onwennig, ze waren in een totaal nieuwe omgeving. Er waren genoeg materialen verzameld, dus werd het tijd om gebruik te maken van deze materialen. Na de takken was ze wat bladeren gaan verzamelen en deze laatste verzameling legde ze op de daar voor bestemde plek neer. Ze hoorde wat vaags over de bladeren die op het dak gelegd moesten worden, maar ging er niet echt op in. Ze ging terug recht staan en rechtte haar wat stijf geworden rug. Met haar onderarm wreef ze langs haar voorhoofd, het was echt warm, de zon brandde op haar huid. Haar lange bruine lokken bond ze in een hoge staart zodat in ieder geval haar lange haren minder in haar nek hingen.

Roy Nirash

De vrouwen leken er niet echt heel erg om te springen om het dak op te gaan om daar de bladeren goed te leggen. Hij scande de mensen en zag de vrouw die hem het meeste geholpen had ergens staan. Hij liep daardoor op haar af.
"Zou je willen helpen?" Vroeg hij aan haar. "Ik til je op en houd je vast, zodat je er niet af valt." Vertelde hij met een glimlachje. "Als jij dan de bladeren goed wilt leggen op het dak?"

Ebony Blake

Haar aandacht werd getrokken door vier simpele woorden. Ze keek op en zag dat dat ze afkomstig waren van de man van eerder. Hij had de vraag of ze wilde helpen. Ze knikte zacht. 'Natuurlijk.' Reageerde ze vriendelijk. Dat ze eerder niet op in was gegaan betekende niet dat ze het niet wilde doen, maar had er niet zo bij stil gestaan. Ze had wel verwacht dat anderen het wilde doen, ze waren met genoeg en er waren er ook zat die wat meer hun best mochten doen. Maargoed, niemand was er op in gegaan. Hij zou haar optillen en vasthouden zodat ze er niet zou afvallen. 'En dat moet me geruststellen?' Vroeg ze hem met een kleine grijns. 'Maar prima, ik doe het wel.' Voegde ze er rustig aan toe.