Medieval Times

Koning Leroy Fullbright

Ze bleef maar doorgaan, ze maakte hem nu echt chagrijnig. 'Alsjeblieft, Lolita, ik doe mijn best. Wat moet ik doen? Je weet hoe ik ben, verdomme. Je weet dat ik af en toe zo ben, maar dat veranderd niets, ik hou nog steeds van je, nog meer dan eerst. Het spijt mij, oké? Het spijt mij maar ik begrijp echt niet waarom je nu zo aan het zeiken bent. Ik doe het voortaan wel met iemand anders, als mijn vrouw meer liefde verwacht...' Gromde hij. 'Ik had er gewoon zin in en je maakt een probleem van helemaal niets. Doe nou godverdomme eens niet zo vreselijk moeilijk. Ik zeg je toch dat ik van je hou? Ik doe hartstikke veel voor je, maar ik keek even niet naar je omdat ik daar niet mee bezig was net. Wat maakt dat nou uit? Je verwacht te veel van mij. Ik deed je geen pijn, niets, maar je blijft maar zeiken...' Siste hij. 

Koningin Lolita Fullbright

Hij snapte het gewoon niet, ze had het uitgelegd, ze had het hem op een presenteerblaadje gegeven. Ze wilde dat hij weer zo was als gisteren, zo lief en begripvol… Ze hoopte gewoon iets van hem terug te krijgen, zag hij dan toch echt niet dat ze vaak echt aan hem onderdoor ging? Hij begreep het gewoon echt niet en hij bleef doorzeuren over hele andere dingen. Ze wist dat hij van haar hield en hij probeerde veel voor haar te doen, maar het initiatief lag altijd bij haar, altijd.
“Laat ook allemaal maar, je begrijpt me toch niet.” Zuchtte ze nu. Ze liep dit keer echt weg, de deur gooide ze met een ruk open en daarna liep ze met een stevige pas door de gangen heen.


Kayton Erogate

Carmen gaf zacht aan dat ze er zelf ook over na had gedacht, ze wilde met Jay samen gaan werken, ze kon hem veel leren en hij vond het vast leuk, dan had ze minder met Leroy te maken.
“Lieverd, het is echt een heel erg goed idee, maar je bent hier dan nog wel in het kasteel… het liefst ging ik met je terug naar White Castle, maar ik kan Leroy niet achterlaten… Je bent gewoon vele malen veiliger op White Castle.” Vertelde hij haar. Hij pakte haar hand vast en streelde over haar vingers.

Koning Leroy Fullbright

Ze liep weg, ondanks dat hij gezegd had dat ze dat niet moest doen. Hij liep dus meteen achter haar aan. Op de gang greep hij haar vast. 'Volgens mij zei ik dat je niet weg mocht lopen. Hoe moeilijk is het om te luisteren?' Gromde hij. 'Prima dat je ergens niet zo blij mee bent en je mag mij daar ook best op aan spreken, maar als ik je zeg te blijven staan, blijf je staan...' Siste hij woedend. Alle wachters verdwenen langzaam uit de gang, ze wilden hier liever niet bij zijn. 'Ik ben terug en iedereen loopt te zeiken tegen mij. Kayton ook al. Ik snap niets van jullie. Als je dit zo erg vindt, daag mij dan niet zo erg uit. Let verdomme eens op wat je zelf doet, in plaats van mij alles te verwijten. Anders pak ik wel iemand anders. Carmen ofzo. Weet je hoe veel moeite ik doe om haar met rust te laten? En jullie blijven zeiken. Ik doe het wel met haar, dan kan je lekker samen met Kayton zeiken over mij... ' zei hij grof en vol woede. 

Carmen Samira

Ze luisterde naar wat hij zei en ze bleef hem aankijken. 'Als je wilt dat ik naar White Castle terug ga, moet je het zeggen, dan doe ik dat. Ik doe wat jij wilt, wat jij denkt dat het beste is...' Zei ze zacht tegen hem. Daarna hoorde ze geschreeuw op de gang, ze slikte even. Het was duidelijk dat het Leroy was, sommige dingen die hij zei konden ze duidelijk horen. Ze keek langzaam weg van Kayton en ze zuchtte zacht. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd door Leroy vastgegrepen. “Waarschijnlijk is naar jou luisteren net zo moeilijk als naar mij luisteren. Want jij doet het ook niet.” Gaf ze aan. Ze bleef akelig kalm onder het gegrom van Leroy. Hij mocht dan wel woedend zijn, zij was echt diep beledigd.
“Gaan we elkaar nu ineens commanderen?” Ze moest blijven staan als hij zei dat ze moest blijven staan. Daar had ze al helemaal geen behoefte aan.
“Doe toch eens even normaal, laat Carmen verdorie met rust. Zij heeft hier helemaal niets mee te maken en je raakt haar met geen vinger aan.” Klonk haar stem doordringend en toch wel wat grommend. Hij moest niet zo gaan beginnen want dat accepteerde ze echt niet.
“Je kan af en toe zo’n verschrikkelijke eikel zijn, zie je dat zelf soms niet eens? Ik doe vreselijk mijn best voor je, altijd, wanneer je me nodig had, was ik er voor je, ik stond altijd voor je klaar. Ik vraag je alleen om zo te zijn zoals gisteren. Is dat echt waar teveel gevraagd? Dan kan je zeggen wat je wilt, maar dan weet ik zeker dat je niet genoeg van me houdt.” Normaal hield ze zich altijd in, ze wilde hem geen pijn doen, maar nu was ze zo kwaad op hem dat ze niet anders kon, hij dreef haar echt tot het uiterste.


Kayton Erogate

Carmen gaf aan dat als hij wilde dat ze terugging naar White Castle, hij het moest zeggen, dan deed ze dat, ze deed wat hij wilde en wat het beste was volgens hem. Hij glimlachte lichtelijk daardoor en drukte zijn lippen zacht op haar voorhoofd. Hij wilde antwoord geven op haar, maar hij hoorde geschreeuw tussendoor. Er werden dingen over Carmen gezegd en daardoor kwam hij dichterbij en sloeg hij zijn armen om haar heen.
“Misschien is het inderdaad slim als je heel even voor een periode naar White Castle gaat als ik dit zo hoor… Het spijt me lieverd… Ik wil het niet graag toegeven, maar ik denk dat het beter is. Ik zou het vreselijk vinden, maar ik wil jou niet in gevaar brengen, echt niet.”

Koning Leroy Fullbright

Lolita maakte hem echt woedend en hij kon het ook niet meer inhouden, hij snoof dus ook even. 'Ik hou niet genoeg van jou? Hij verdomme je kop dicht, als je zo iets zegt. Je hebt geen idee hoe veel ik van je hou...' Siste hij. 'Ik kan hier echt niet tegen, als je zo graag ruzie wilt, prima hoor, maar dat kan je ook gewoon zeggen...' Voegde hij er woedend aan toe. 'Als jij echt van mij hield dan zou je dit accepteren, maar dat doe je ook niet. Dit is hoe ik ben, Lolita. Als je dat niet wilt, moet je weggaan. En hou je kop dicht als je zo iets zegt. Zeg dan maar niets...' Gromde hij woedend. 


Carmen Samira.

'Oké, als jij dat wilt,' zei ze zacht. Misschien was het wel beter, al wilde ze het eigenlijk niet. Ze wilde bij hem blijven en niets anders dan dat. 'Ik zal morgen wel terug gaan dan...' Mompelde ze nog. Ze wist niet wat beter was, weg bij Kayton of hier met Leroy zijn. Waarschijnlijk was het allebei gewoon vreselijk en ze zuchtte dan ook zacht. 'Ik wil helemaal niet weg...'zei ze zacht tegen hem. Leroy bleef schreeuwen, het leek niet op te houden, daardoor keek ze weer naar Kayton.

Koningin Lolita Fullbright

"Weet je wat? Als het je allemaal zo weinig kan schelen dan ga ik toch weg?" Leroy mocht dan wel boos zijn, maar zij was ook pisnijdig.
"Doei Leroy." Sprak ze nog kortaf tegen hem en daarna liep ze de gangen door naar buiten, ze liet haar paard voor haar zadelen, stapte op en scheurde weg, weg van alle pijn en verdriet, ze had er gewoon genoeg van.


Kayton Erogate

Ze wilde morgen dan vertrekken en hij knikte daardoor, daarna hoorde hij voor het eerst de schreeuwende stem van Lolita, ze vertrok.
"Je moet nu weg, Carmen, Leroy is nu waarschijnlijk levensgevaarlijk voor jou. Alsjeblieft, ik wil ook niet dat je gaat, maar ga, ik wil dat je veilig bent." Aan zijn stem was te horen dat hij Serieus was. Hij drukte zijn lippen liefdevol op die van haar en omhelsde haar even.
"Ik ga bij Leroy kijken..." zei hij zacht, hij stond op en opende de deur van hun slaapkamer.

Koning Leroy Fullbright

Ze ging weg. Hij kon het eigenlijk niet eens geloven. Ze ging echt weg. Hij bleef naar haar rug staren en hij had geen idee wat hij nu moest doen. Hij werd overspoeld door gevoelens, zo erg dat hij helemaal misselijk werd. De woede werd steeds erger en hij sloeg uit het niets keihard tegen de muur, zijn hand scheurde langs de koude stenen. Hoe kon ze dit doen? Hoe kon ze gewoon weg lopen? Dus nu was het over. Na alles wat er gebeurd was ging ze hier om weg. Het maakte hem woedend, maar ook intens verdrietig. Hij leunde tegen de muur aan, zijn spieren trilde, maar in zijn ogen lag een donkere blik. Hoe had ze verdomme het lef om bij hem weg te gaan? Ze hoorde bij hém. Hij keek even opzij, waar hij Kayton zag, maar meteen keek hij weg. Hij was zo ongelooflijk woedend. Hij kreeg haar wel. Dit kon ze niet doen. 

Kayton Erogate

Hij hoopte dat Carmen zou vertrekken wanneer hij bij Leroy was, dat was het beste wat ze kon doen. Hij keek naar de man.
"Leroy... gaat het?" Vroeg hij zacht. Hij kwam langzaam dichterbij. Hij zag aan de man dat hij woedend was en daarom was hij heel voorzichtig, hij wilde hem niet het gevoel geven dat hij er alleen voor stond nu.
"Kom mee, dan gaan we even rustig praten in jouw werkkamer."

Koning Leroy Fullbright

Kayton kwam langzaam dichterbij en vroeg of het wel ging. Natuurlijk ging het niet. Dit voelde verschrikkelijk. Kayton zei dat hij mee moest komen, dan zouden ze praten in zijn werkkamer. 'Er is niets om over te praten, Kayton. Praten helpt helemaal niets. Komt ze daardoor terug? Ik denk het niet. Verdomme...' Schreeuwde hij. Toch liep hij wel naar zijn werkkamer toe, niet omdat hij met Kayton wilde praten, maar omdat hij wist dat op de gang staan heel onverstandig was, hij zou iedereen die langskwam iets aan doen. Het eerste dat hij deed in zijn werkkamer was een glas drank inschenken en daarna liep hij naar het raam toe. Zijn handen trilde, het liefste ging hij achter haar aan en maakte hij haar helemaal kapot. Ze was gewoon weggelopen. Gewoon weg gegaan. Er was niets wat hem woedender maakte dan dat. 

Kayton Erogate

Volgens Leroy was er niets om over te praten, daardoor zuchtte hij even. “Praten kan jou wel helpen,Leroy…” Gaf hij zachtjes aan. Leroy liep weg en daardoor ging hij weer naar Carmen. “Lieverd, vertrek nu alsjeblieft, Leroy is in zijn werkkamer, je kunt nu weg.” Zei hij zacht tegen haar.


Koningin Lolita Fullbright

Spijt had ze niet eens, ze had het lichtelijk wel verwacht, maar het was er niet. Ze genoot van haar ritje in de avondzon. De zon scheen aangenaam op haar huid en ze genoot er echt van. Ze vond ook dat Leroy wat tijd nodig had om erover na te denken. Ze dreef hem misschien wel tot het uiterste, maar gisteren had hij bewezen dat het kon en hij had er niet eens zo heel erg veel moeite mee gehad. Hoeveel moeite was dat dan om het elke dag te proberen voor de vrouw van wie je zoveel hield? Hij was gewoon egoïstisch. Dit was dan ook de laatste druppel die de emmer deed overlopen. Alles wat ze met hem had meegemaakt, al het pijn en verdriet… het was fijn om daar even van verlost te zijn, om even alleen te zijn buiten de kasteelmuren. Ze voelde zich verstikt en onbegrepen. Ze zou ook net zo lang wegblijven als nodig was, bovendien wist ze dat Leroy nu toch woedend was.
Ze reed allereerst naar het huisje van Duke, ze was nieuwsgierig of hij inmiddels al een nieuwe zoon of dochter had. Ze stopte voor zijn huis, bond haar paard vast en klopte zacht aan.

Carmen Samira

Kayton verscheen weer en zei dat ze nu weg moest gaan, Leroy was in zijn werkkamer. 'Oké,' zei ze alleen maar tegen hem. Ze pakte wat spullen bij elkaar en daarna keek ze weer op naar hem. Waarschijnlijk liep hij wel mee naar buiten, dus vertrok ze uit de kamer. Hoewel ze liever niet hier was en bij White Castle wel, voelde dit niet echt goed. Zo wilde ze niet weggaan, maar als Kayton dacht dat het beter was, zou ze gaan. Ze zadelde vrij snel haar paard op en ze nam het dier mee naar buiten. 'Doe alsjeblieft een beetje voorzichtig...' Zei ze zacht tegen Kayton, ze wilde niet dat hem iets overkwam. 

Duke Samira

Toen er op de deur geklopt werd keek hij op, hij was een boog aan het maken, dus legde hij die spullen vrij snel aan de kant en kwam hij overeind. Het was Lolita die er stond, zag hij zodra hij de deur open had. Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht, hij vond het heel erg fijn om haar te zien. Zijn blik ging even over haar heen, want eigenlijk was hij benieuwd wat de reden van haar bezoek was, maar dat maakte niet echt uit. 'Kom binnen, Layka is even naar de markt, maar ze zal zo wel terug komen...' Zei hij tegen haar, nog steeds enthousiast en met een glimlach op zijn gezicht. 

Koning Leroy Fullbright

Kayton ging weer, misschien ook maar beter, anders zou het uit de hand lopen. Misschien ging hij dan ook wel weg. Hij gooide de drank achterover en hij draaide zich om, hij liep langzaam terug naar de slaapkamer toe. Zijn gevoelens waren zo tegenstrijdig, hij had het idee om gewoon iedereen naar haar te laten zoeken en haar terug te halen, omdat niemand het lef moest hebben om zo bij hem weg te gaan. Maar daarvoor hield hij te veel van haar, hij wilde haar geen pijn doen, niet nog meer. Toch maakte hij zich zorgen, hij kon hier niet tegen. Hoe lang bleef ze weg? Was dit voor altijd? Die onzekerheid was niet goed voor hem, daardoor raakte hij in de war. Hij ging op het bed zitten en hij schonk zijn glas weer vol. Nu sliep hij dus alleen vanacht. Die gedachte zorgde ervoor dat hij zuchtte. Misschien sliep Lolita wel helemaal niet alleen. Meteen kwam hij woedend overeind. Als ze iets met iemand anders deed maakte hij haar echt kapot. Hij kneep zijn ogen dicht, hij wist dat hij zichzelf helemaal gek maakte. 

Koningin Lolita Fullbright

De deur werd haast meteen open gedaan door Duke, hij glimlachte naar haar en ze glimlachte even terug.
"Ik vroeg me af of jullie iinmiddels al een kindje hadden." Sprak ze met een grijns tegen hem, ze omhelsde hem even.
Ze zag zijn blik over haar heen gaan en daardoor kreeg ze een kleur, ze had de paarse jurk nog aan. "Lang verhaal... heeft Layka misschien nog een jurk liggen?" Vroeg ze hem nu, het zou echt niet kunnen als ze hiermee rond zou trekken. Dan vroeg ze om problemen. Layka was even naar de markt, maar die zou zo weer terug komen. Ze kwam binnen en ging zitten op de bank.

Duke Samira

Ze vroeg zich af of ze ondertussen een kindje hadden, waardoor hij helemaal glimlachte. 'Ja, een dochter....' Zei hij. 'Ze slaapt nu, maar we kunnen zo wel even kijken...' Voegde hij er aan toe. Ze kleurde door zijn blik en zei dat het een lang verhaal was. 'Ach, ik heb de tijd...' Zei hij tegen haar. Ze vroeg of Layka nog een jurk had. 'Vast wel, maar dan zie je er niet zo goed uit als nu...' Zei hij zacht. Hij hield echt van Layka, maar dat nam niet weg dat hij Lolita prachtig vond. Hij had haar altijd aantrekkelijk gevonden en dat zou ook altijd wel blijven. 'We vragen zo wel of je wat mag lenen...' Zei hij tegen haar. Hij schonk wat water in en hij ging naast haar op de bank zitten. 'Wat is er nou?' Vroeg hij zacht en ietwat bezorgd. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze hadden een dochtertje gekregen en daardoor glimlachte ze. "Ik wil haar graag zo even zien, dat was eigenlijk de hoofdreden van.mijn bezoekje." Vertelde ze hem.
Layka had vast nog wel een jurk voor haar, maar dan zag ze er niet zo goed uit als ze nu deed. "Dat is ook niet de bedoeling, Duke." Ze schudde haar hoofd even. Hij wilde weten wat er aan de hand was, ze bleef er vrij nuchter onder.
"Ik heb Leroy weer teruggebracht, maar we hadden vandaag vreselijke ruzie, hij begrijpt me gewoon niet. Wat ik ook zeg, het dringt totaal niet tot hem door. Hij blijft elke keer zeggen dat het mijn eigen schuld is, maar ik vraag gewoon van hem om wat begripvoller te worden, ik heb altijd alles gepikt van hem, maar ik ben er helemaal klaar mee." Haar stem werd feller. "Ik had er even helemaal geen zin meer in en ik kan hem op dit moment ook echt niet uitstaan, daarom ben ik weggegaan. Ik ga een poosje rondreizen." Vertelde ze.

Duke Samira

Hij luisterde naar wat ze vertelde en hij keek haar wat verbaasd aan. Hij had niet gedacht dat ze ooit bij Leroy weg zou gaan. Echt niet. 'Je kan ook gewoon bij mij blijven...' Zei hij licht plagend. Dat was waarschijnlijk niet echt wat ze wilde. 'Ik had niet gedacht dat je dit ooit zou doen... Echt niet... Kom je wel weer terug, of blijf je weg?' Vroeg hij zacht. Hij was bang dat ze ook meteen niet meer terug zou komen. Hij zou haar missen, ook al zag hij haar nu ook niet veel. 'Denk je dat dit een goed idee is? Als je weggaat... Kan maar zo alles anders zijn als je terug komt... Kan jij dat aan, en hij?' Vroeg hij zacht. Leroy was wel de koning. Als hij helemaal door zou draaien, was het misschien niet goed dat ze weg ging. Maar aan de andere kant, ze moest wel voor haarzelf kiezen. Hij was trots op haar dat ze dat nu deed. 'En Jay en Esmeralda?' Vroeg hij wel zacht. 

Koningin Lolita Fullbright

Volgens Duke kon ze wel bij hem blijven, ze gaf hem een stomp. "Nee, dat gaat niet gebeuren, ik wil de wereld zien, Duke! Aangezien Leroy stronteigenwijs is en koning wil blijven tot zijn dood, kan ik nooit met hem gaan reizen en ik wil zo graag meer zien dan dit gebied." Vertelde ze hem.
"Ik blijf niet weg, ik blijf alleen zo lang weg tot zijn woede bekoeld is. Bovendien is Kayton er ook nog, hij krijgt veel meer voor elkaar bij Leroy en die twee hebben tenminste niet zo heel vaak ruzie. Ik kan het wel aan, ik hou van Leroy, maar ik ben zijn gedrag hartstikke zat. Hij kan namelijk wel lief en gevoelig zijn, dat heeft hij bewezen, dus hij is gewoon te egoïstisch om het altijd te doen. Ik zal hem ook wel missen, maar ik denk dat dit goed voor me is." Ze merkte dat het volgens Duke niet echt een goed idee was. "Jay en esmeralda hebben elkaar, ik zal ze een brief sturen en daarin alles uitleggen, als Leroy echt doordraait, ga ik weer terug." Ze had echt wel aan alles gedacht

Duke Samira

Hij grijnsde meteen toen hij een stomp kreeg. 'Tja, een koning is toch niet alles...' Zei hij plagend tegen haar. 'Maar Lolita kiest natuurlijk weer de rare gevallen uit...' Voegde hij er aan toe. Ze legde alles uit, ze had er goed over nagedacht. 'Ik ben echt ontzettend trots op je...' Zei hij zacht. 'Je moet doen waar jij je goed bij voelt, uiteindelijk is dat het beste voor jullie toekomst. Dat is altijd zo...' Zei hij tegen haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij trok haar tegen zijn lichaam aan. 'Ik ga je wel missen hoor...' Zei hij zacht. Lolita was wel gewoon een vreselijk goede vriendin en dat zou ze altijd blijven. Hij wist dat hij altijd naar haar toe kon gaan als er iets was, maar dat was andersom ook zo. 'Als er iets is kan je altijd naar mij toe komen. Ik zal er altijd voor je zijn...' Zei hij zacht tegen haar. 

Koningin Lolita Fullbright

"Ik kies inderdaad rare gevallen uit, jij was er daar ook een van, meneer Samira." Plaagde ze hem terug. Ze keek Duke vol verbazing aan wanneer hij zei dat hij trots op haar was. "Meen je dat nou? Ik dacht dat je het een achterlijk idee zou vinden en het uit mijn hoofd zou praten, misschien dat ik daarom ook wel een beetje hierheen ging, om te vragen wat jij ervan vond. Het ergste is nog dat ik weet dat wanneer ik nu naar huis ga, hij me helemaal verrot zou slaan uit woede dat ik het aandurfde om bij hem weg te lopen, dat is toch gewoon slecht?" Ze werd naar hem toegetrokken en ze glimlachte wanneer hij aangaf dat hij haar zou missen.
"Doe niet zo gek, hoe vaak zien we elkaar nou?" Lachte ze.

Duke Samira

'Ja, dat weet ik, koningin. Je bent er wel op vooruit gegaan...' Zei hij plagend. 'En ik? Ben ik er op vooruit gegaan?' Vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. Ze vroeg of hij dat nou echt meende. 'Ja, dat meen ik echt. Ik ben echt trots op wie je bent geworden. Misschien ben je niet altijd gelukkig, maar je bent wel sterk en je kiest nu voor jezelf. Dat is goed, dat is heel belangrijk.' Zei hij glimlachend tegen haar. Ze zei dat ze elkaar helemaal niet zo veel zagen, daardoor keek hij haar doordringend aan. Hij legde zijn vingers zacht onder haar kin en hij bleef haar strak aankijken. 'Zelfs als ik je nooit zou zien, zou je veel voor mij betekenen. Dat blijft. Dat is ooit ontstaan en het zal nooit meer verdwijnen.' Zei hij zacht. 'Het is niet goed als je nu terug gaat en het is niet goed dat hij je helemaal verrot zou slaan. Daarom moet je dat ook niet doen... Ik wil niet dat je pijn hebt...' Zei hij zacht. 'Zorg ervoor dat hij je intens gaat missen en kom dan terug. Dan doet hij je niets en is hij alleen blij. Of hij wordt helemaal gek en slaat helemaal door. Dat kan ook nog...' Zei hij zacht. Als Lolita er niet was, had Leroy amper een rem. Kayton had waarschijnlijk ook niet overal invloed op.

Koningin Lolita Fullbright

Ze schudde met een lach haar hoofd toen er aan werd gegeven dat ze er wel op vooruit was gegaan. Hij wilde graag weten of hij erop vooruit was gegaan.
“Layka past echt beter bij je.” Gaf ze toen met een knikje aan. Zo dacht ze er echt over. Hij meende het echt dat hij trots op haar was, op wie ze geworden was, misschien was ze dan niet altijd gelukkig, maar ze was wel sterk en ze koos op dit moment voor zichzelf en dat was heel belangrijk.
Ze werd ineens doordringend aangekeken, Duke legde zijn vingers onder haar kin waardoor ze wel terug moest kijken. Hij vertelde haar dat zelfs als hij haar nooit zou zien, ze veel voor hem zou betekenen, dat zou blijven want dat was ooit ontstaan en zal nooit meer weggaan. Ze glimlachte een klein beetje. Hij ging verder en zei dat het niet goed was als ze nu terug ging en dat het ook niet goed was als Leroy haar zou slaan, dat wist ze. Hij ging verder, ze moest ervoor zorgen dat Leroy haar intens ging missen en dat hij dan blij zou zijn, of hij zou doordraaien.
“Het is het proberen waard, Duke… Kayton kan heel erg veel bereiken en als het echt te gek wordt, hoor ik het vanzelf… dat nieuws zal mij toch wel bereiken. Vind je het erg dat ik in de brief aan Jay en Esmeralda zeg dat ze naar jou mogen komen als het te gek wordt daar? Ik was van plan om jou af en toe een brief te sturen met waar ik ben, dan weten de kinderen dat ook en kan ik weer terug komen. Ook als ik jou brieven blijf sturen met enige regelmaat, weet je dat het goed met me gaat en dan hoeft niemand zich zorgen te maken.” Ze hoopte echt dat Duke het niet heel erg vond. “En als Leroy echt heel wanhopig wordt of iets dergelijks en bij jou aanklopt, moet je maar kijken of je wel of niet wil vertellen aan hem waar ik ben, het ligt er een beetje aan hoe hij zich op dat moment gedraagt.” Ze hoopte dat Duke dit goed genoeg kon inschatten.
“Ik zou je echt eeuwig dankbaar zijn als je het wilt doen, Duke.” Zei ze nu.


Kayton Erogate

Carmen pakte wat spullen en hij liep achter haar aan naar de stallen. Hij hielp haar met het opzadelen van het paard en wanneer ze eenmaal naar buiten liepen, zei ze hem dat hij voorzichtig moest zijn. Hij pakte haar vast en omhelsde haar stevig. “Dat doe ik, als jij dat ook doet… Ik denk dat Stephen je hulp wel goed kan gebruiken.” Vertelde hij aan haar.
“Ik zal je vreselijk missen, maar wanneer het hier weer een beetje loopt, kom ik je weer halen, goed? Ik zal je schrijven, Carmen.” Fluisterde hij tegen haar. Hij drukte zacht zijn lippen op de hare. “Ik hou echt ontzettend veel van je.” Dit bewees het allemaal nog eens extra, hij koos haar veiligheid in plaats van haar bij zich te houden, omdat hij haar anders zou missen. Hij tilde haar op en zette haar op haar paard.

Duke Samira

'Niet alles is er op vooruit gegaan hoor...' Zei hij grijnzend tegen haar. Daarna begon ze heel serieus te praten. Uiteindelijk bleef hij even stil. 'Ze kunnen altijd naar mij toe komen en als Leroy hier naar toe komt, kijk ik wel hoe het gaat, oké?' Vroeg hij zacht. 'Ik zou blij zijn als je regelmatig iets laat weten. Ik wil graag weten dat het goed met je gaat...' Zei hij zacht. 'Maak je geen zorgen, het komt wel goed. Ik doe wat je wilt om je te helpen...' Zei hij nog. Hij liet haar gezicht los en hij zuchtte zacht. 'Ik vind het wel vervelend voor je. Ik hoop dat je hier beter uit komt, dat dit je uiteindelijk gelukkig maakt...' Zei hij. 

Carmen Samira

'Het is goed, Kayton. Ik zie je vast snel genoeg weer...' Zei ze zacht tegen hem. Ze werd door hem gezoend en daarna op het paard getild. 'Ik hoop dat je het hier allemaal red, anders hoor ik het wel en ben ik zo terug,' zei ze glimlachend tegen hem. 'Ik hou ook van jou....' Zei ze zacht. Ze slikte even, het was niet leuk om weg te moeten, maar ze wilde het niet moeilijker maken dan het al was. 'Tot ziens, Kayton...'zei ze nog, daarna spoorde ze het paard aan en schoot het dier weg bij het kasteel. Terug naar huis, al voelde het nu nog niet zo. Zonder Kayton was het heel erg anders. 

Koningin Lolita Fullbright

“Dankjewel, Duke, echt waar, hartstikke bedankt.” Zei ze tegen hem met een grote glimlach. “Dat komt echt helemaal goed, ik zal het je laten weten waar ik ben en hoe het met me gaat.” Hij deed het om haar te helpen en dat vond ze echt heel erg fijn. Hij vond het wel vervelend voor haar, maar ze haalde haar schouders op. “Ik voel me er nog best rustig onder eigenlijk, ik mis hem nog niet echt.” Vertelde ze aan Duke. Ze hoorde nu zacht gehuil. “Volgens mij roept je dochtertje je.” Grijnsde ze tegen hem. “Hoe heet ze eigenlijk?” Wilde ze graag weten.


Kayton Erogate

Hij had het er wel moeilijk mee dat ze wegging. “Tot ziens, lieverd… “Fluisterde hij haar toe. Hij keek haar na tot ze helemaal verdwenen was. Daarna ging hij op zoek naar Leroy, hij opende de deur van zijn slaapkamer en zag Leroy daar staan. Hij wist eigenlijk niet heel erg goed wat hij moest zeggen.


Prinses Chayenne Lahero

Ze hadden elk schilderij bekeken van hun voorouders, elke muur hadden ze nadrukkelijk onderzocht, maar ze vonden helemaal niets. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en keek haar vader aan. Dan ineens klaarde haar gezicht weer op. “Het schilderij in jullie slaapkamer, misschien vinden we daar wel wat!” Sprak ze enthousiast. Ze pakte haar vaders hand en sleurde hem haast mee naar de slaapkamer

Duke Samira

Ze was blij dat hij haar hielp, gelukkig maar. Hij hoopte dat ze er ook echt iets aan had. Dat hij echt iets voor haar kon betekenen. Opeens hoorde hij gehuil, waardoor hij overeind kwam. Lolita vroeg hoe ze eigenlijk heette. 'Marlena...' Zei hij tegen haar. Daarna liep hij het kamertje in en pakte hij voorzichtig het kleine meisje op, om daarna naar Lolita toe te lopen. 'Trouwens, als je andere kleding wilt moet je maar even in de kast kijken, er ligt vast wel iets.' Zei hij tegen haar. Ze vond het misschien toch fijn om even andere kleren aan te doen. Ze zag er zo wel vreselijk goed uit. 

Koning Leroy Fullbright

Hij hoorde de deur open gaan en zonder om te kijken wist hij al dat het Kayton was. Hij zuchtte zacht en hij draaide zich uiteindelijk maar wel om. Hij nam een paar slokken van de wijn en hij ging op de rand van zijn bed zitten. 'Nou, ik heb het voor elkaar. Iedereen gaat weg. Het is een kwestie van tijd voor jij vertrekt, of niet soms? Vroeg hij zacht aan Kayton, al klonk de woede door in zijn stem. Hoewel hij er redelijk kalm uitzag, was dat puur schijn. Hij was echt verschrikkelijk boos en dat zou hij ook nog wel even blijven, daarom was hij ook gevaarlijk nu. Zonder Lolita had hij geen reden om rekening te houden met iemand, zonder haar deed het er niet eens toe. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze ging staan en wilde eigenlijk Duke achterna lopen, maar hij kwam al terug met zijn dochtertje die Marlena heette. “Ach, wat een schatje.” Zei ze zachtjes en ze streek langs het wangetje van het meisje. “Wat een knap kindje.” Glimlachte ze hem toe. Hij zei dat als ze andere kleding wilde, ze maar in de kast moest kijken.
“Weet je wat? Dan laat ik deze jurk hier, ik denk dat Layka hem ook wel past.” Lachte ze plagend naar Duke. Ze liep naar de kast toe en zocht een onopvallende jurk, die had Layka er wel genoeg liggen, dat wel. Ze trok er eentje uit en begon zich in een andere kamer om te kleden, de jurk legde ze over een stoel heen, dan kon Layka kijken wat ze ermee deed. Ze liep daarna weer naar Duke en zijn dochtertje.



Kayton Erogate

Leroy zei dat hij het voor elkaar had, iedereen ging weg bij hem, het was een kwestie van tijd voor hij vertrok. “Nee, ik vertrek niet. Ik heb alleen Carmen laten vertrekken voor iedereen zijn eigen veiligheid.” Vertelde hij aan Leroy. Hij kwam wat dichterbij en ging op een stoel zitten in de buurt van Leroy.
“Jongen, ze komt echt wel weer terug, ik geloof niet dat ze voor altijd wegblijft.” Zei hij zachtjes.

Duke Samira

Door wat ze zei grijnsde hij. 'Ik ben bang dat ze die jurk niet aantrekt, helaas...' Zei hij tegen haar. Layka was een mooie vrouw, maar ze deed daar verder niets mee. Na Lolita was dat soms toch ietwat saai. Lolita kwam even later terug en hij keek even naar haar, er stond een glimlachje op zijn gezicht. 'Je bent nog steeds mooi, maar ik zie je liever in die andere jurk. Of zonder jurk, dat mag ook...' Zei hij plagend, hij kon het gewoon niet laten. 'Ga je nu meteen weg?' Vroeg hij aan haar, terwijl hij langzaam dichterbij kwam, zijn dochter sliep weer in zijn armen. 

Koning Leroy Fullbright

'Dankje... Nu zou het helemaal slecht gaan...' Zei hij heel zacht. Nu Lolita er niet was, werd het allemaal nog veel moeilijker. 'Ik weet het niet. Ze komt misschien wel terug, maar dan nog, elke dag is te lang...' Mompelde hij. 'Verdomme, ik snap het gewoon niet. Ik had alleen moeten blijven, altijd. Ik word hier helemaal gek van...' Gromde hij woedend. Hij baalde zo enorm dat ze weg was, om niets, hij vond nog steeds dat ze een probleem maakte van eigenlijk niets. 'Misschien komt ze ook wel helemaal niet meer terug. Dat zou best kunnen. Als je toch eenmaal weg bent, kom je vast niet terug...' Zei hij zacht. Hij schonk zijn glas weer bij en hij sloot zijn ogen.